Premios Nobel 1988
1988/12/01 Juandaburre, B. Iturria: Elhuyar aldizkaria
Farmacia premiada
O Premio Nobel de Medicamento e Fisiología de 1988 foi paira os norteamericanos James Black e Gertrude Elion e George Hitchings. O seu traballo centrouse no desenvolvemento de novos fármacos paira tratar enfermidades comúns. A decisión do Comité Nobel explicaba por que se lle concedeu o premio: polos importantes achados no tratamento con medicamentos, estes descubrimentos levaron ao desenvolvemento de novos medicamentos.
James Black
Traballa no King's College Hospital de Londres e podería ser considerado o pai da farmacoloxía analítica. Foi el quen deseñou os primeiros betabloqueantes utilizados paira tratar a pacientes con ataques cardíacos. Posteriormente, utilizando os mesmos principios que utilizou paira o deseño dos betabloqueantes, deseñou os antagonistas H2 utilizados paira o tratamento de úlceras gástricas. Un deles é a zimetidina (nome comercial Tagamet), un dos medicamentos máis vendidos do mundo.
Outros dous investigadores, Gertrude Elion e George Hitchings, traballan nos laboratorios de Burronghs- Wellcome e traballan xuntos desde 1945. O seu obxectivo era comprobar si as células humanas cancerígenas, humanas e microorganismos sintetizan de forma diferente os ácidos nucleicos. O obxectivo final era atopar subtancias que interfiran estas sínteses.
O seu traballo levoulle ao desenvolvemento de fármacos paira tratar a malaria, a leucemia, o óso, as herpes e a recusación de órganos trasplantados.
Física de partículas premiada
O premio Nobel deste ano foi paira tres físicos norteamericanos: Melvin Schwartz, Jack Steinberger e Leon Lenderman. O premio foi concedido polo traballo realizado hai trinta anos no acelerador de partículas de Brookhaven. A nota publicada pola Academia Nobel xustificaba o premio: as sesións desenvolvidas polo tres ofreceron novas posibilidades de investigación paira analizar a estrutura interna e dinámica da materia.
O traballo que realizaban este tres físicos durante a súa estancia na universidade de Columbia en Nova York en 1959, Schwartz, o máis novo do grupo (entón tiña 27 anos), ocorréuselle utilizar os feixes de neutrinos de gran enerxía paira coñecer a natureza da débil forza nuclear. A débil forza nuclear é una do catro forzas fundamentais da natureza. As outras tres son a forza nuclear forte, a forza gravitatoria e a forza electromagnética.
Schwartz
, propuxo a utilización de partículas denominadas peóns como fontes de neutrino. Os piones prodúcense cando os protones de alta enerxía chocan coa materia. Os piones, con todo, se desintegran rapidamente formando muones e neutrinos. Schwartz propuxo crear un gran número de piones nun acelerador de protones e permitir a súa desintegración pasando a materia por un gran bloque. Si o bloque é suficientemente grande, só o atravesarían neutrinos cunha interacción moi débil. Os piones, muones e outras partículas quedarían en bloque.
Ao facer este programa o tres físicos querían ver si o neutrino que xorde da desintegración dos piones era igual ou non ao que se produce na betadesintegración. Podían decidir sobre como reaccionaban os neutrinos xerados no acelerador de partículas cos núcleos atómicos. Se como consecuencia desta reacción aparecesen electróns e muones, os neutrinos serían do mesmo tipo. Con todo, se só se formasen muones, habería dous tipos de neutrino (uno relacionado co electrón e outro relacionado co muón).
No traballo experimental realizado en 1960 pasouse polo detector 100 billóns neutrinos e xeráronse 51 reaccións. En todos os casos só se formaron muones e decidiuse que había dous tipos de neutrinos.
Polémico Premio Nobel de Química
O Premio Nobel de Química outorgado en 1988 aos investigadores alemáns Johann Deisenhofer, Robert Huber e Hartmut Michel creou polémica entre científicos. A entrega do premio non é cuestionable (xa que a investigación premiada foi moi boa) senón que se decidiu se todos os premiados merecían ou non.
Mediante a fotosíntesis, as plantas verdes transforman o dióxido de carbono e a auga en osíxeno e azucres. A fotosíntesis fai posible a vida no noso planeta, coa que se xera o osíxeno necesario paira a respiración. Tres investigadores alemáns investigaron a estrutura do complexo molecular que fai posible a fotosíntesis. Extraeuse a zona de reacción da membrana dunha bacteria fotosintética e tras a súa cristalización estudouse a estrutura mediante difracción de raios X.
O traballo foi fraccionado. Michel traballou nun tramo difícil: a extracción da zona de reacción e a cristalización. Os cristais obtidos foron entregados a Deisenhofer paira a súa análise estrutural. Deisenhofer formaba parte do grupo de Cristalografía dirixido por Huber. En 1985 os investigadores anunciaron a consecución de toda a estrutura do centro de reacción.
A polémica xorde cando se entrega o Premio Nobel. Algúns consideran inxusto entregar o premio a Huber. E é que Huber, como xefe do departamento de cristalografía, só asinou o artigo que anunciaba o descubrimento e non participou no traballo. Hai quen di que Huber firma todos os artigos que se publican na súa sección aínda que non participe na investigación.
Outros, afirman que o premio debía outorgarse só a Michel, quen realizou o verdadeiro descubrimento cristalizando o centro de reacción. Segundo eles, os demais só realizaron análise cristalográficos convencionais.
En opinión doutros, na designación do premio faltan outros bioquímicos que poden ser pioneiros do traballo de Michel. Mencionan o nome do norteamericano George Feher, entre outros.
Gai honi buruzko eduki gehiago
Elhuyarrek garatutako teknologia
