Incineradores alemáns, crónica da visita

2003/12/02 Pikabea Amundarain, Nerea - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa

• Ingurumena
• Birziklatzea

O 15 de outubro, todos os grupos políticos municipais representados na Xunta da Mancomunidade de San Marcos elixiron una parcela do Concello de Urnieta paira a instalación de incineración no polígono industrial de Erratzu, pero o 26 deste mes o Pleno do Concello de Urnieta acordou solicitar a resolución da Mancomunidade. En consecuencia, a Mancomunidade levará a cabo una nova investigación que analizará a todo o territorio de Gipuzkoa paira determinar a localización desta instalación. A incineración é a única alternativa viable, segundo a Deputación. Así se recolle no propio Plan de Residuos de Gipuzkoa.

O Vertedoiro de San Marcos vaise a encher en 2006, polo que a partir de aí están a tomar présa paira decidir que facer co lixo. Ademais, a directiva europea aprobada en 2000 prohibe a vertedura de lixos non tratados previamente.

Nalgúns sectores da sociedade apréciase con desconfianza a idea de realizar una incineradora. Ante esta situación, a Mancomunidade de San Marcos iniciou una campaña de sensibilización e concienciación. Neste sentido, organizou tres viaxes a Alemaña paira visitar dous das súas plantas incineradoras: una paira os representantes municipais de Urnieta, outra paira os axentes sociais locais (entre eles membros do colectivo Arnasa, un equipo recentemente formado en contra da construción de plántaa incineradora) e outra paira os medios de comunicación. A invitación foi aceptada por 22 medios de comunicación de Gipuzkoa e preto de una trintena de xornalistas puidemos ver o noso propio proceso de incineración. Xunto aos xornalistas, foron técnicos da Mancomunidade de San Marcos e redactores do Plan de Xestión de Residuos Urbanos de Gipuzkoa.

Plantas incineradoras en Alemaña

Os xornalistas puidemos ver dúas plantas de valorización enerxética en Alemaña os días 20 e 21 de novembro, una de Bonn e outra de Leverkusen, ambas as no centro e oeste de Alemaña. Ambas as instalacións de incineración atópanse situadas no propio núcleo urbano.

Non había cheiro no exterior, pero tivemos unha calor e un cheiro incribles no interior. Tivemos a oportunidade de charlar con algúns dos cidadáns de Leverkusen e non teñen ningunha postura contraria á incineradora.

A instalación que queren realizar no polígono industrial Erratzu de Urnieta sería similar á dos mesmos. En ambas as instalacións, ademais de quéimaa de residuos urbanos, xéranse enerxía eléctrica e enerxía térmica. Esta enerxía leva aos hospitais, escolas, hostalaría e fogares da zona.

Planta de valorización enerxética de Bonn

A planta de Bonn está en funcionamento desde 1991. Queiman 216.000 toneladas de residuos ao ano e dá servizo tanto aos 300.000 habitantes de Bonn como aos veciños das comarcas próximas. Xera anualmente uns 171 millóns de quilowatts paira calefacción e uns 71 millóns de quilowatts paira corrente eléctrica.

Consta de tres liñas de incineración independentes. Cada una pode queimar entre 10 e 12 toneladas por hora.

A planta de Lebverkusen é máis antiga. En funcionamento desde 1970. Alí quéimanse 210.000 toneladas de residuos ao ano e dá servizo a 800.000 habitantes.

Consta de tres liñas de incineración independentes. Cada persoa pode queimar até 9 toneladas por hora.

En Alemaña hai cincuenta e seis incineradoras e estanse construíndo cinco novas. No estado español hai nove e estanse construíndo dous novos.

Proceso de incineración

Os residuos que non foron recollidos selectivamente ou que non puideron ser aproveitados doutro xeito chegan a plántaa incineradora.

Una planta de incineración consta de tres zonas básicas: un forno de incineración, una caldeira de quecemento e una instalación de depuración de gases de incineración. Ademais dispón dunha sala de control. Nesta sala contrólanse as tres liñas do proceso de incineración e as medidas de gases que se están emitindo á atmosfera desde a cheminea.

Traen o lixo á planta en camións e bótana nun gran buraco paira acumulala. Este lixo é sacudida periodicamente a través de una guindastre á hora de introducila no forno crematorio paira poder queimala coa maior homogeneidad posible.

Mediante o guindastre levan o lixo até a tolva do forno onde a empuxan até a grella do forno. A temperatura dos gases utilizados en quéimaa dos residuos debe ser como mínimo de 850 graos centígrados, segundo unha directiva europea sobre incineración de residuos aprobada en 2000. Desta forma garántese o 100% do lixo.

Necesítase hora e media paira queimar o lixo. A capacidade dos fornos paira queimar o lixo é diferente. Podemos atopar no mercado tantas cinco toneladas como trinta queimas por hora.

O 68% do lixo que se queima nunha incineradora convértese en gas e emítese á atmosfera. Paira iso utilízanse unhas chemineas de 100 metros de altura. Previamente realízase un proceso de depuración a estes gases paira eliminar a maior parte das sustancias tóxicas, entre elas dioxinas e furanos. O proceso de filtrado consta de varias fases. As dioxinas e furanos son especialmente perigosas pola súa toxicidade paira o medio ambiente e os seres vivos. Segundo Xabier Garmendia, autor do Plan de Xestión de Residuos Urbanos de Gipuzkoa, salgue gas limpo pola cheminea.

Ao queimar o lixo, quentando a auga que hai nalgúns tubos do forno, prodúcese electricidade e calor. Estes gases desprendidos durante a incineración quentan as paredes da caldeira de auga e, con iso, os condutos da auga. Esta auga convértese en vapor. Este vapor envíase a outra instalación xunto á incineradora. Alí transfórmase en electricidade e calor paira calefacción.

O 25% do lixo que chega á incineradora, una vez queimada, é tratada nunha instalación de reciclaxe paira posteriormente ser utilizada como material de construción de estradas e aparcadoiros. Outro 2% ou 3% é ferro e aluminio e utilízase na industria.

O 4% ou 5% do lixo é cinza e non se pode eliminar, reducir máis nin reutilizar. É un residuo perigoso que leva a un vertedoiro de seguridade. En Alemaña, por exemplo, este residuo almacénase nas antigas minas utilizadas paira a extracción de sal.