Altamira. Tan vello, tan bonito

2017/12/01 Etxebeste Aduriz, Egoitz - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Eboluzioa
• Historia
• Biografiak

Os pais e as fillas entraron na cova. María tiña oito anos e estaba encantada de axudar ao seu pai a atopar restos prehistóricos. O ano anterior, o seu pai quedou fascinado por aqueles obxectos de pedra e óso que viu na Exposición Universal de París de 1878, pertencentes a seres prehistóricos. E pensou que talvez na súa rexión podíase atopar, por exemplo, naquela cova de Santillana del Mar, descuberta un par de anos antes. Na Terra comezou a buscar pistas. Mentres tanto, María penétrase na cova, o candil na man, ata que: “Aita, mira bueyes!”.

Marcelino Sanz de Sautuola achegouse á súa filla. Aquel estaba a iluminar o teito co candil. O meu pai tiña os ollos cada vez máis abertos. O teito estaba cheo de imaxes, repletas de espectaculares imaxes de animais feitos con pinturas vermellas e negras. Nunca o viu.

Sanz de Sautuola estudou ben estas imaxes e o resto das que se atoparon posteriormente na cova. A escavación tamén deu numerosos resultados: aparición de cunchas, ósos de animais e utensilios de óso e pedra. E noutra cova da zona, na Revilla de Camargo, atopou moitas ferramentas e cunchas. Ao ano seguinte, en 1880, publicou “Breves notas sobre algúns obxectos prehistóricos da provincia de Santander”.

Chegou á conclusión de que os bueyes vistos pola súa filla eran bisontes, citando ao Conde Buffon, que segundo as súas obras eran típicas de Europa. Tiña claro que esas imaxes eran prehistóricas. Os animais debían ser feitos por alguén que os coñeceu. Argumentou: “algúns descubrimentos deixaron claro que o home, cando a cova non tiña outro lugar de residencia, sabía imaxinar nas ramas e nos dentes de elefante a súa imaxe e a dos animais (...), polo que non hai ningún motivo paira negar que estas pinturas son tan antigas como elas”. Ademais, atopou restos de ocre vermello entre os obxectos atopados no chan. “De todo o anterior despréndese, con bastante consistencia, que as dúas covas mencionadas son, sen dúbida, da época que se denominou paleolítico”.

Outros non o viron tan claro. Así o advertiu Juan Vilanova de Piera, catedrático de Xeoloxía e Paleontología, cando coñeceu o descubrimento: “Tes toda a protección de min e da miña reputación paira facer fronte a todos os ataques que probablemente vaias recibir. Eu estou contigo, e sempre estarei, porque mo creo, e quedeime convencido desta cousa marabillosa”. Vilanova, o experto máis prestixioso de España na Prehistoria, creacionista e apaixonado antidarwinista. Segundo as súas ideas, non era raro que o home naza con capacidade artística.

Pero os expertos máis prestixiosos de Europa, como os franceses Gabriel Mortillet e Émile Cartailhac, eran partidarios das ideas de Darwin, evolucionistas. Segundo eles, os primitivos humanos do Paleolítico eran salvaxes como gorilas, e era impensable que fosen capaces de facer este tipo de pinturas. De feito, a propia Sanz de Sautuola deixou claro que eran auténticas obras de arte: “Nótase que o autor tiña una práctica, xa que se ve que son feitos por unha man firme que non dubidaba, cada rastro nun só golpe e limpo”, escribiu. “É destacable que moitas das figuras están dispostas de maneira que se aproveite o relevo do teito (...). Isto demostra que ao autor non lle faltaba sentido artístico”.

Nada máis decatarse da noticia, Mortillet escribiu Cartaillector avisándolle de que non ía a esa cova: “Non te fíes, amigo, é una trampa que os xesuítas nos puxeron aos pre-relixiosos paira rirnos de nós”.

Vilanova e Sanz de Sautuola asistiron ao Congreso Internacional de Antropoloxía e Arqueoloxía Prehistórica celebrado en Lisboa en setembro de 1880. Vilanova presentou o descubrimento. Pero foron totalmente rexeitados. Cartailhace abandonou a sala e os que quedaron burláronse de “estafadores” e “falsificadores”.

Sanz de Sautuola non se desanimó e convidou a Cartailhac a examinar a cova. Cartailhace enviou entón ao colaborador Édouard Harlé. A pesar de que o xacemento era paleolítico, as pinturas eran modernas.

Conclusións similares obtivéronse en España. Un informe realizado por membros da prestixiosa Organización de Educación Libre ILE de Madrid puxo de manifesto que a prehistoria destas pinturas era incompatible coas ideas da evolución, e suxeriron que as guerras cántabras podían ser realizadas polos romanos que se refuxiaron na cova.

Na Sociedade Española de Historia Natural realizáronse dúas sesións paira debater o tema e, aínda que Vilanova explicou as súas razóns, concluíron que as pinturas eran falsas. “É a obra dun discípulo de arte moderna que non sabe da prehistoria”, xulgou Eugenio Lemus. E dixo Ignacio Bolívar: “A perfección e as proporcións das imaxes demostran que o autor tiña coñecemento da perspectiva e dominaba grandes liñas, dúas cousas que non se poden atribuír a un home salvaxe”.

Ademais, estendeuse o rumor do pintor francés mudo Paul Ratier. De feito, Ratier, a petición de Sanz de Sautuola, dedicouse a facer copias das pinturas rupestres.

Así morreu Sanz de Sautuola en 1888. Tamén Vilanova, cinco anos despois.

En 1902 a súa filla María recibiu una visita inesperada: Cartailhac. Viña pedir perdón. Acababa de publicar “Abrigos con pinturas, cova de Altamira. Artigo “mea culpa” dun escéptico. De feito, a partir de 1895 empezáronse a atopar pinturas en varias covas francesas.

Xunto a Henri Breuile, Cartailhace estudou en profundidade as pinturas de Altamira. Escribe ao seu amigo Gustave Chauvet: “Querida amiga, o meu pai Breuil e eu queremos que esteas aquí, na cova de Altamira. É a máis fermosa de todas as covas con pinturas, a máis curiosa, a máis interesante, (...) eses bisontes, cabalos, cervos e xabarís prehistóricos, todos tan sorprendentes (...) Vivimos nun novo mundo”.

 

Bibliografía:

ANSEDE, M. (2012): “O español que se opuxo a Darwin armado coa Biblia”. Materia.

ARRIETA, J. (2013): “O escéptico que se equivocou en Altamira”. O Diario Montañés.

CERPA, S.A. (2013): “Altamira, un calvario paira Marcelino Sanz de Sautuola”. Historia e Arqueoloxía.

GARCÍA DO VAL, R. “Marcelino Sanz de Sautuola en Altamira. Historia dun calvario científico”. TheCult.é.

PELAYO, F. (2016): “Por que foi tan polémico o descubrimento da arte rupestre de Altamira?”. O País.

SANZ DE SAUTUOLA, M.; LASHERAS, S.A. ; DAS HERAS, C. (2004): “Breves apuntamentos sobre algúns obxectos prehistóricos da provincia de Santander”. Turner.