Máis altas, máis longas, máis grandes… máis admirables

2008/11/01 Álvarez Busca, Lucía - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Ingeniaritza

Tubaxe de gas Langeled: a tubaxe submarina máis longa

O 20% da demanda de gas no Reino Unido provén da tubaxe de gas Langeled, que leva desde Noruega até Gran Bretaña, Easington. Percorre 1.166 km baixo as augas do mar do Norte, enfrontándose a un difícil fondo mariño. Os enxeñeiros que traballaron alí tiveron que facer fronte ás temperaturas baixo cero e ao mar abrupto. Paira poder instalar a tubaxe de gas, tiveron que traballar a temperaturas inferiores ás habituais e a profundidades maiores.

O conduto de gases atravesa zonas de alta erosión. Por este motivo, nalgunhas zonas tívose que protexer contra a erosión. Ademais, un dos principais retos aos que se enfrontou este gasoduto foron os cantiis de Easington: Teñen uns 20-25 metros de altura e sofren una gran erosión. É por iso que se trata dunha zona protexida e as tubaxes de gas non se poden construír de calquera xeito. Paira combatelo se dragó o fondo mariño e canalizouse a tubaxe por un microtunel curvado, con saída a 15 quilómetros da costa.

Proxecto MOSE: o maior e máis amplo proxecto de defensa contra inundacións

Venecia está a afundirse. Construído sobre a terra de arxilas, os edificios venecianos vanse afundindo aos poucos. Ademais, cando o mar sobe, a cidade é alagada e a auga salgada causa graves problemas na cimentación dos edificios.

No último ano, Venecia alagou dúas veces ao mes e os expertos prevén un aumento do nivel das augas mediterráneas. Por iso, está a construírse un sistema que protexa á cidade dos crecementos do mar: Á lagoa de Venecia poranlle as portas.

Una serie de recipientes metálicos de 20 metros de eslora e 5 de diámetro están a construírse nas saídas da charca veneciana. Estes buques quedan mergullados, unidos ao fondo mariño. En situacións de risco, estes recipientes estarán cheos de auga nunhas bases de formigón. No caso de que chegue una marea anormal, introducirase aire nos recipientes mediante unha bomba e eliminarase a auga. O barco, ao perder peso, subirá, o extremo sairá da auga e poderá ser utilizado como muralla.

Neste caso tamén se xeraron opinións contrarias ao proxecto. De feito, tendo en conta as previsións de velocidade de subida do mar Mediterráneo, estímase que durante catro meses ao ano as murallas deberán permanecer pechadas, o que provocará a detención das augas da charca. Ademais, segundo estas previsións, paira o ano 2100 estas murallas non serán suficientes paira protexer a Venecia.

Viaduto de Millau: a ponte máis alta do mundo

2.460 metros de longo e 32 metros de ancho --49 piscinas olímpicas una detrás doutra -. 85.000 m 3 de formigón e 36.000 t de aceiro. Paira pór en pé este xigante, investiron 400 millóns de euros. A maior lonxitude dos sete alicerces que sustentan a ponte é de 245 metros, a columna de formigón máis alta do mundo. A iso, sumando a altura da plataforma da ponte e os 87 metros dos postes superiores, o viaduto de Millau consigue o seu record: 343 metros de altura --19 metros máis que a torre Eiffel -. Con esta altura é a ponte máis alta do mundo.

Este xigantesco e esvelta ponte atravesa o val de Tarn, en Francia, dando paso á A75. Ten o nome de Millau aos seus pés. Tardouse tres anos en construír unha ponte de formigón e aceiro, utilizando as técnicas máis avanzadas --GPS, láser, capas especiais paira materiais, encofrado autoelevante...-. Ademais, pola súa altura, utilizouse una técnica especial paira unir as partes da plataforma da ponte. Una vez terminadas as columnas colocáronse varios guindastres da mesma altura. Nun dos extremos da ponte montouse a ponte completa no chan. Posteriormente, desde a aresta, foi arrastrado por encima das columnas e guindastres até o outro lado do val. Así formaron a ponte.

A Presa do Tres Cencerros: a maior presa hidroeléctrica

Prevese que en 2009 finalice esta terrible presa. Contará con 32 turbinas que xerarán 100 terawatios ao ano. Desta presa sairá o 10% da demanda enerxética de China.

Con todo, foi un proxecto moi discutido. Coa construción da presa, 19 cidades e máis de 300 pobos alagaranse --un total de 630 km 2 -, desprazaranse dous millóns de habitantes, causarán un enorme impacto ecolóxico e perderanse algúns tesouros do Paleolítico, do Neolítico e das dinastías Ming e King.

Ademais, os expertos consideran que hai fallos no deseño e prevén que iso xere problemas de funcionamento. Por exemplo, afirman que o río transportará una enorme cantidade de residuos á presa, o que impedirá o funcionamento das turbinas. Por tanto, reducirase o rendemento e a vida da presa. Ademais, os expertos denunciaron a obsolescencia das técnicas empregadas con urxencia e advertiron da catástrofe que pode provocar una presa desta envergadura.

Big Dig: O maior e máis caro proxecto construtivo da historia de EEUU

Imaxina a cidade de Boston. 230 km 2 --catro veces Donostia- e 600.000 habitantes. Agora pensa que debes perforar 14 millóns de m 3 de chan subterráneo da cidade --suficiente paira cubrir a superficie de Durango cun metro de altura - co menor número de obstáculos na súa superficie. E iso sen prexuízo dos metros, ferrocarrís e outras infraestruturas que xa atravesan a cidade por baixo. Ademais, engade ao proxecto outro túnel até o aeroporto, unha ponte paira cruzar o río Charles e a construción de zonas verdes no oco que deixaría a antiga autoestrada. Está claro por que é grande e caro, non?

A medida que o proxecto avanza, xurdiron retos extraordinarios de enxeñaría que tiveron que resolver con métodos pouco convencionais. Por exemplo, as paredes de formigón construíronse mediante a técnica denominada slurry wall. Esta técnica leva a cabo mediante a apertura dunha gabia que chega até a roca subterránea e o seu posterior recheo de formigón. Na sega do formigón constrúese a parede que suxeita o peso. Estas paredes construíronse baixo a cimentación da autoestrada que discorría pola superficie, servindo de soporte a todo o peso da autoestrada.

Un problema similar xorde noutro punto, xa que o novo túnel pasa baixo a estación de tren. Neste caso, desenvolveron un gato especial que permitiu manter todo o peso da estación e traballar baixo terra. Ademais, empregáronse técnicas de conxelación da terra paira facer o traballo máis fácil e seguro, xa que ao conxelarse a terra faise máis estable.

Actualmente, baixo a cidade de Boston existe una rede de autoestradas de 8-10 liñas, con importantes reducións nos problemas de tráfico e una investimento total de 14.000 millóns de dólares.

Proxecto Toshka: transformarán 200 hectáreas de terreo desértico en terra cultivable

A conca do Nilo foi o berce dunha das maiores civilizacións do mundo. Pero en Exipto, máis aló da conca do río, esténdese un enorme deserto. Ou hai que dicir que se ampliaba? De feito, a principios de século inaugurouse o proxecto denominado Toshka, un ambicioso proxecto que converteu o deserto nunha terra cultivable. Entre os lagos de Nasser e Toshka construíuse unha canle de 320 km que transporta auga. Paira evitar problemas de filtración no transporte, a canle dispón de capas de cemento, area, formigón e polímero. Ademais, construíuse a estación de bombeo de auga Mubarak, que bombea 25 millóns de m 3 de auga ao día.

Desta canle sairán outras canles máis pequenas, cun total de 200 hectáreas de terra de sementa. Segundo os primeiros experimentos, estes novos terreos son fértiles e xa recibiron algodón, pepinos, tomates, sandías, plátanos, uva e trigo. Con este proxecto crearanse tres millóns de novos postos de traballo paira o ano 2020 e a terra rural exipcia aumentará un 10%.

Bailong: ascensor exterior máis alto e pesado

Este ascensor, situado en Zhangjiajjien, na provincia chinesa de Hunan, ten una altura de 304 metros. O que se ve na imaxe son as dúas terceiras partes do ascensor, xa que o outro terzo pasa polo interior da roca. A súa altitude non é tan alta que o ascensor é de vidro e permite gozar de imaxes únicas. Realiza unha viaxe de dous minutos de pé a arriba, pode transportar a 50 persoas por viaxe e transportar a 18.000 persoas ao día. En total, bateu tres marcas Guiness: é o ascensor exterior máis alto construído, o ascensor turístico con dúas cápsulas máis alto e o ascensor máis rápido e con maior capacidade de transporte que transporta pasaxeiros.

A pesar de ser un milagre da enxeñaría, preocúpase moito polo seu impacto visual no medio ambiente a longo prazo, pero tamén polo dano que poden causar os turistas. Organizacións como a Natural Protection Faculty of Zhangjiajie Environmental Protection Bureau solicitaron reiteradamente o peche e desmonte do ascensor e, aínda que permaneceu pechado durante un tempo, segue funcionando na actualidade polos intereses dos gobernos locais.