Control da pureza (II): velocidade de obturación e definición

1994/07/01 Nogeras, Itziar - Elhuyar Fundazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Irudiak/Soinuak

As cámaras con velocidades de obturación diferentes permiten tomar una foto en numerosas condicións de iluminación e, sobre todo, permiten deter o movemento e deixalo esbozado.

Si sacamos a foto ao parado, o cambio de velocidade de obturación non se nota no resultado, pero se se saca ao que se move ou se move a cámara, os resultados varían moito en función da velocidade de obturación.

En ambas as fotos o ciclista levaba a mesma velocidade, pero a primeira está sacada a 1/500 e a segunda a 1/8. A velocidade de obturación máis alta paralizou totalmente o movemento, mentres que a máis baixa borrouno. Esta última separou ao ciclista do fondo e mostra una maior sensación de movemento. Doutra banda, tamén ten que ver a posición do suxeito, xa que si colocámolo no centro ou ao final do percorrido a sensación de movemento diminúe.

Fotos: J. Larrañaga

O tempo de exposición da película á luz depende da velocidade de obturación. A menor velocidade de obturación, menor definición do elemento en movemento.

A rapidez do movemento coa cámara, a distancia e a dirección (indirecta ou indirecta) determinan o resultado.

As diferentes velocidades de obturación non só afectan o movemento do elemento en movemento, senón tamén aos movementos que se poden producir na cámara.

A unha velocidade superior a 1/125 os movementos da cámara non se notan no resultado. Si trabállase a velocidades inferiores, requírese soporte. Hai moitas formas de suxeitar a cámara: apertar os puños á altura da cintura, colocar o puño sobre o xeonllo, ou utilizar o chan, una mesa ou algo similar como soporte. Mesmo sen respirar no momento de facer clis pódense utilizar velocidades relativamente baixas. Doutra banda, e sobre todo paira traballar a velocidades inferiores a 1/30 ou 1/50, tamén hai trípode e cable de clisk.

Todo isto ten que ver coa lonxitude focal do obxectivo e cando dicimos que hai que prestar especial atención a unha velocidade inferior a 1/30 referiámonos ao obxectivo normal, que normalmente ten una lonxitude focal de 50 mm. Pero por exemplo, se se utiliza un teleobjetivo de 125 mm de lonxitude de foco, o límite está a 1/125 mm.

En calquera caso, deben evitarse os movementos rápidos da cámara a calquera velocidade. Ao sacar a foto hai que agarrarse firmemente ao corpo da cámara e pulsar o disparador sen golpes.

A forma correcta de manexar a cámara antes de sacar a foto é a seguinte: a man esquerda suxeita o obxectivo e manexa a apertura e o enfoque. O da dereita encárgase da velocidade (xunto ao disparador no corpo da cámara) e de adiantar a película.

Ás veces quérese que a persoa que se move quede completamente quieta, pero outras veces (cando se queren conseguir efectos especiais ou expresar sensación de movemento) non se quere que salga completamente quieta.

As velocidades elevadas consolidan o movemento, as medias frean lixeiramente e as baixas non pairan en absoluto (mostrando a imaxe borrosa ou mesmo desaparecendo en ocasións).

As velocidades de parada ou fixación do movemento son elevadas. As velocidades altas adoitan ser xeralmente superiores a 1/500, pero se o que está en movemento non leva una velocidade moi elevada ou vai en dirección transversal á cámara, mesmo con velocidades inferiores (até 1/125) pódense fixar movementos.

O varrido é una técnica moi utilizada en fotografías de movemento. Paira frear o movemento non son necesarias velocidades tan altas (nesta foto utilizouse 1/30). O contraste entre o ciclista e o fondo esbozado é evidente, alcanzando una gran sensación de movemento. (Foto: J. Larrañaga).

A dirección tamén ten que ver coa reflexión do movemento. Paira obter una imaxe fixa do obxecto en movemento asociado, necesítanse velocidades de obturación superiores ás daquel en movemento indirecto.

A distancia tamén ten que ver con todo isto. Canto máis afastado estea o obxecto da cámara, menor será a velocidade á que se poderá traballar paira poder fixar o obxecto.

Por outra banda, tamén é una técnica denominada “varrido” paira demostrar movemento. Esta realízase mantendo o obxecto na mesma dirección coa cámara (movendo o corpo desde a cintura cara arriba cara á esquerda ou viceversa). Non adoitan precisar velocidades moi elevadas (sobre todo cando se domina a técnica) e conséguese una sensación de movemento moi elevada, cun suxeito moi destacado. Deixa o fondo esbozado e a definición do obxecto mantense como cando os nosos ollos seguen algo que se move. É importante sacar a foto e manter o disparador pulsado durante un tempo e non liberalo nada máis sacala.

Outra forma de seguir o movemento é que o propio fotógrafo viaxa nun vehículo en movemento.

Pero non esquezas que, a baixas velocidades, incluso deixando as imaxes borrosas, pódense obter resultados moi interesantes.

Por último, diremos que non hai tempo paira enfocar este tipo de fotografías. Convén calcular a distancia por anticipado.