Mito ou realidade atlántica

1988/08/01 Barrentsoro, Karlox Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Historia

No século V antes de Cristo, cando o filósofo grego Platón, nalgún dos seus escritos, falou dun continente engulido polo mar, deu comezo a un dos misterios máis grandes da historia da humanidade. Segundo Platón, Atlantida era a máxima civilización do mundo de entón, e a súa sociedade estaba formada por escritores, sabios, filósofos e grandes e hábiles mercadores. Os seus reis vivían nos ricos palacios e as construcións atlánticas estaban construídas cun metal descoñecido, oricalkoz.

O continente achábase á marxe dos Alicerces de Hércules (estreito de Xibraltar) e tiña una capital de prestixio: Poseidonia. As Atlánticas dominaban todo o comercio do Mediterráneo e do Mar Occidental (Atlántico) e os seus grandes e rápidas embarcacións viaxaban por todo o mundo, dunha esquina a outra, dun mar a outro. Pero de noite a madrugada Atlántida desapareceu –seguindo as palabras de Platón–, comezou a axitar a terra derrubando casas e palacios e ingeriendo seres humanos e gañado. Despois levantáronse grandes ondas e a Atlántida quedou baixo o mar paira sempre.

Até aquí chegan as palabras de Platón e a partir de agora comezan as opinións dos investigadores que perseguen una expresión lóxica. Vexamos cales son.

Schulten e Tartesos

O investigador alemán Adolf Schulten (1.870-1.960), seguindo as precisións xeográficas expostas nos escritos de Homero e Platón, buscou a antiga cultura Tartesos e atopouna na costa andaluza. Nas súas investigacións, Schulten identificou a Tartesos e Atlantida, xa que paira el una realidade é dous nomes diferentes da mesma.

Sabemos que os cartagineses destruíron a civilización de Tartesos e hoxe pénsase que se trata dun submarino. Paira Schulten, a ecuación Atlantida-Tartesos estaba moi clara e non cría nela, non entendía ben a mensaxe de Platón.

Teoría do Spanuth Prelado

Nun texto de Platón dicía: Os últimos restos de Atlantida atópanse baixo o mar do Norte, xunto a Heligoland, a sete metros baixo o mar. En base a iso, a mediados deste século, dirixiuse cara ao lugar no que existiu a antiga fortaleza chamada Spanuth Heligoland, atopando a través da sonda muros e murallas de construción humana.

Spanuth cre que o problema está resolto: A Atlántida atopábase no Atlántico, fronte ás costas de Europa do Norte, e ao ser máis grande que África e Europa, chegaba por unha banda até Xibraltar e por outro até América.

1.– Seguindo a teoría de Shulten, deberiamos identificarnos con Atlantida Tartesos. 2.– Paira o prelado Spanuth achábase no Atlántico, entre Europa do Norte, África e América. 3.– Segundo o pensador nazi Horbiger, a antiga Atlántida Vella desapareceu ao caer a Lúa sobre a Terra. 4.– James W. Segundo Maior americano, Thera estaba nos arredores da illa. 5.– Donnelly cre en Platón: Atlantida estaba fóra dos alicerces de Hércules!. 6.– Flavio Barbiero defende que a antiga Atlántida sería a Antártida de hoxe.

Caída de paredes e lúas

Segundo o pensador nazi Horbiger de principios de século, a Atlántida foi un xigantesco e estendíase polo océano Atlántico, desde América até Europa e África. O seu eixo estaba en Ándelos de hoxe e de alí saían os seus barcos cara ás once partes do mundo. Pero hai outras catro cidades atlantes en Nova Guinea, México, Abisinia e o Tíbet.

Horbiger dicía que antes da nosa lúa de hoxe estiveron outras dúas lúas virando ao redor do noso planeta. Cando o primeiro caeu no noso mundo desapareceu a vella Atlántida co seu corazón nos Alpes. Pero os salvados reconstruíron a segunda Atlántida máis sinxela no Mar do Norte, nunha illa hoxe desaparecida. E esta Atlántida sería, segundo Horbiger, o que Platón mencionou nos seus escritos.

Cando a segunda lúa caeu, a segunda Atlántida desapareceu baixo as augas do mar. Como os últimos descendentes de Atlanta son arios, que era o que defendía Horbiger, os desta raza están destinados a dominar o mundo, ata que a terceira lúa actual volve caer sobre nós. Logo virá a nova etapa. O pensamento e a política de Hitler baseáronse nas teorías de Horbiger.

James W. Maior e Thera Ugarte

James W. Segundo o científico americano Maior, Atlántida atopábase no Atlántico, pero tras varios estudos, pensou que se existise, estaría no Mar Exeo. Organizou dúas expedicións ás illas egeoarras e descubriu os restos dunha antiga e descoñecida cidade nas costas da illa de Thera, a sete metros baixo lávaa. A partir de entón os descubrimentos multiplicáronse: murallas, muros, palacios, ánforas, anacos de cerámica... e paira James Maior a cuestión queda clara: Situada no Mar Exeo de Atlántida, fai tres mil anos, cando o volcán da illa de Thera comezou a súa erupción, as súas terras e a civilización quedaron baixo lava e mar. James W. Esta teoría de Maior foi publicada a finais da sexta década deste século.

Donnelly cre que estaba no Atlántico

Pero quizá a teoría máis exitosa sexa a irlandesa Donnelly. Foi derrubada no século XX. Paira el, a Atlántida estaba no Atlántico, como ben dicía Platón, e cando se produciu o desastre desapareceu definitivamente baixo o mar. Donnelly dá moitas probas: Asombrosamente semellante a Asia Menor e a moitos lugares e pobos de Centroamérica, as pirámides de Centroamérica e Egypo, a innegable fraternidad dalgunhas linguas de América e África do Norte e Asia Menor, o calendario de trescentos sesenta e cinco días de cascos e egypti, a fraternidad entre varios animais de ambos os continentes... Como vemos, a Donnelly non lle faltan probas.

Donnelly afirma que, tras o desastre, foron moitos os que fuxiron cara ás illas Centroamérica, Egypto, España, Portugal e Canarias, levándolles xunto a elas os últimos vestixios e a memoria da súa gran cultura. Os xigantescos e misteriosos restos achados en augas anteriores ao Bimini, e ultimamente no Triángulo das Bermudas, estrañas pirámides vistas baixo os restos do fondo mariño, dan forza e actualidade a esta vella teoría de Donnelly.

Ecuación de Flavio Barbiero e Atlantida-Antártida

Entre as estrañas teorías quizá a máis curiosa sexa a creada cara a 1.970 polo enxeñeiro naval e capitán de corveta Flavio Barbiero. Paira Barbión, a Atlántida era un continente, illa ou zona extensa que se situaba entre o océano Atlántico, o Pacífico e o Índico. Pero fai uns tres mil anos –e este dato confírmano todos os científicos–, cando o cometa ou asteroide, de sete quilómetros de diámetro e douscentos mil millóns de toneladas, caeu ao Atlántico, o eixo de xiro do mundo desviouse en vinte e tres ou tres graos, cubrindo baixo a neve e o xeo o famoso continente verde e tépedo, converténdose na poderosa e poderosa Atlántida platónica, na muralla branca.

Hai máis teorías por suposto, e cada día xorden novas. Paira uns a Atlántida era América, paira outros estaba na zona escandinava. Mentres Rudbeck defendía que era Suecia, Verdaguer afirmaba que estaba no Leste. Uns din estar na zona de Andalusia e outros en África ou entre as illas Canarias e Cabo Verde.

Pero cando aínda non sabemos si foi un mito ou una realidade, as reflexións de investigadores, científicos, relixiosos e poetas de hoxe parten das pistas dadas por Platón, buscando o que quizais nunca se atopase, quizá nunca se saiba si foi lendario ou verdadeiro. E paira que quere saber ademais?, paira que una civilización sen mitos?