Movementos do rostro en tres dimensións
2005/07/01 Kortabitarte Egiguren, Irati - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria
A parálise facial é máis común do esperado (9 novos casos anuais por 100.000 habitantes). Pode deberse a causas obstétricas, hereditarias, farmacolóxicas, autoinmunes, traumáticas, cirúrxicas...
Técnicas estáticas e dinámicas
Paira a curación desta parálise pódese realizar un tratamento cirúrxico complementado con técnicas estáticas e dinámicas. As técnicas estáticas son apropiadas paira persoas maiores de 70 anos. Na maioría dos casos, a parte da cara caída vólvese a tentar utilizando os tendóns do propio paciente ou o material sintético. O paciente non poderá mover a cara, pero respirará moito mellor polo nariz, pechará mellor os ollos e a boca ao morderse. Con técnicas dinámicas, os pacientes con parálise facial recuperan o movemento e o sorriso do rostro. En función do paciente (orixe da lesión, idade, etc.), loxicamente elixen a técnica máis adecuada paira cada caso.
En base a estas técnicas dinámicas, a Clínica Universitaria de Navarra desenvolveu un innovador sistema de medición do movemento facial baseado nun equipo realizado pola empresa Enxeñaría e Sistemas STT de San Sebastián. O sistema permite cuantificar de forma precisa o movemento do rostro. Este proxecto foi galardoado co Premio Ideactiva Gaztempresa 2004, Premio Transferencia de Resultados de Proxectos Innovadores de Mozos Emprendedores.
O equipo recolle e cuantifica os movementos do rostro en tres dimensións mediante tres cámaras infravermellas e un software que procesa o movemento do rostro. Isto realízase antes e despois da operación de recuperación facial.
Paira iso, crearon un método de medición concreto que ten en conta diferentes parámetros: ángulos de engurras e velocidade de movementos, cálculo da superficie entre distintos puntos, etc. Todos estes datos son utilizados polo cirurxián durante a intervención no transplante muscular. Deste xeito, permite equiparar estes datos tomados na zona sa coa zona afectada.
O sistema forma parte do novo programa terapéutico microquirúrgico desenvolvido pola Clínica Universitaria de Navarra paira parálise facial. Este programa consiste na realización de enxertos faciais cruzados e transplantes musculares que xa interviñeron 50 pacientes.
Límite de dous anos
Paira o proceso de recuperación é importante ter en conta a data da lesión. Nos casos nos que transcorreron menos de dous anos desde a parálise, os músculos ao lado inmóbil recuperan o movemento grazas a este programa sen atrofiar. Con todo, se pasou máis tempo, os músculos da cara se atrofian e a súa recuperación require outras técnicas.
En lesións menores de dous anos, a transferencia do nervio ao lado san da cara realízase mediante automentos ou autochertados nerviosos. Mediante este sistema, o paciente recupera a capacidade de mover a cara.
Con todo, en moitas ocasións a parálise facial ten una duración superior aos dous anos, polo que non existe un músculo facial san. Nestes casos aplícanse técnicas innovadoras. Na cara insérense os músculos doutro lugar do corpo. Normalmente utilízase o músculo recto do interior da perna ou ben o músculo dorsal groso, xa que teñen una gran capacidade de contracción e conseguen un desprazamento suficiente do bordo da boca, aínda que o tempo de parálise sexa longo.
E non sorpréndache si nuns anos venden un transplante de face paira mellorar a súa aparencia ou recuperar a súa mocidade. De feito, pronto empezan a trasplantar caras enteiras con orellas, nariz, músculos... Será en beneficio dos que o necesiten!
