Berenice Abbott, fotógrafo da ciencia
2018/09/01 Etxebeste Aduriz, Egoitz - Elhuyar Zientzia | Galarraga Aiestaran, Ana - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria
Estaba a piques de cumprir sesenta anos cando acudiu a unha entrevista de traballo ao prestixioso MIT. Era una muller experimentada e coas ideas claras. Dixo aos entrevistadores: “Vós, os científicos sodes os peores fotógrafos do mundo e necesitades aos mellores fotógrafos, iso é o que son”.
Era a época da guerra fría, o ano 1958. Sputnik, o primeiro satélite artificial, foi lanzado polos soviéticos o ano pasado e os estadounidenses déronse conta da necesidade de promover a ciencia. Entre outras cousas, querían espertar o interese dos estudantes pola ciencia e empezar a ensinar temas científicos doutra maneira. Paira iso decidiuse crear un novo material didáctico. Aí atopou o fotógrafo Berenice Abbott a oportunidade que soñaba hai tempo.
Abbott naceu en Ohio en 1898. Quería aprender xornalismo, pero ao final estudou escultura en Nova York. Traballou como modelo paira artistas de pago de estudos. Pousou paira Man Ray, entre outros.
En 1921 trasladouse a París. Pareceulle marabilloso, sobre todo porque había un ambiente de esperanza no aire. E alí atopouse con Man Ray, que tamén foi a París, como moitos artistas da época. Ante a necesidade dun axudante, Abbott ofrécese a si mesmo e el responde: “Non pensaba una muller”. Aínda así o tomou. Abbott traballou duro e aprendeu rápido. Tres anos despois, Ray regalou una cámara e animoulle a facer fotos.
Comezou a retratar artistas e intelectuais. En 1929 regresa a Nova York e retrata a cidade porque sentiu esa necesidade. Parecíalle a cidade máis viva do mundo, gustáballe pasivamente e iso é o que pedía ás súas fotos: que o atraían con paixón e que fosen visuais significativos. O resultado foi Changing Nova York.
Abbott era un fotógrafo valente disposto a ir a calquera sitio. Nunha visita ao barrio de Bowery, un home díxolle: “As mozas boas non veñen a este barrio” e Abbott responde: “Eu non son una moza boa. Son fotógrafo e vou a calquera sitio”.
Cando terminou de retratar Nova York, pensou que debía entrar no mundo da ciencia. En 1939 escribe un manifesto titulado Fotografía e Ciencia. “Vivimos nun mundo de ciencia”, afirmaba. “É necesario un intérprete amigo entre ciencia e cidadanía. Eu creo que a fotografía pode ser ese portavoz”.
Abbott quería democratizar a ciencia, facer chegar aos cidadáns, e estaba convencido de que a fotografía era a ferramenta perfecta paira iso. Aos poucos comezou a realizar diversas probas. Sacou fotos da agricultura, de bioloxía, de tecnoloxía. E tamén comezou a inventar e patentar novas técnicas e ferramentas fotográficas, entre as que destaca a cámara supersight. Con esta cámara conseguiu proxectar a imaxe en maior medida na película, obtendo aumentos sen grumos.
En 1944 entra a traballar como editor de fotos da revista Science Illustrated. Naquela revista publicou una das primeiras imaxes da cámara supersight: as bombas de xabón. A foto mostraba a estrutura das bombas de xabón. A foto era paira un artigo que explicaba como funciona o xabón paira lavar a roupa. Seguramente tiñan intención de chegar a un público máis amplo con este tipo de temas.
Ao principio custoulle, pero estaba a facer camiño na fotografía científica. E chegou á cima cando puido traballar con científicos do MIT. Alí, entre outras cousas, sacou fotos paira o libro de Física. Abbott convertería os conceptos abstractos da física en algo que nunca vira até entón. El deseñaba as fotos e paira iso debía comprender ben os conceptos científicos. Xogaba con luz e escuro, con luz estreboscópica e as técnicas máis apropiadas.
“A idea era interpretar a ciencia dunha maneira sensible, cunha boa proporción, con bo balance e boa luz paira poder entendela”, explicaba. “Creo que a fotografía é un medio paira difundir o coñecemento sobre o noso mundo, quizais o mellor recurso que temos nestes tempos. A fotografía é un método educativo paira facer chegar a todos os públicos a verdade sobre a vida actual”.
Abbott gozou moito daquela época. Gustáballe moito o traballo en equipo que pedían aquelas fotos. Aínda que non todos foron amigos. Naquel mundo dos homes, moitos non vían con bos ollos que un artista metese o morro na ciencia, e moito menos una muller. Una vez sacadas as fotos, Abbott non tiña ningunha decisión sobre elas e, una vez publicado o libro, foi excluído do proxecto en 1960.
O libro tivo un gran éxito. Paira o ano seguinte á súa publicación vendéronse en todo o mundo un millón de copias traducidas a 17 idiomas. As imaxes espectaculares e clarificadoras de Abbott eran a clave do éxito. E, posteriormente, as imaxes científicas de Abott seguiron o seu camiño noutros libros e exposicións.
Abbott seguiu traballando. O seu traballo era a súa prioridade. Opúxose ao matrimonio porque ao casar as mulleres abandonaban os seus intereses. “Nunca me preocupou o envellecemento —dicía—. O envellecemento é natural. Non entendo por que as mulleres viven preocupadas por iso. Non entendo por que presiona a sociedade. Non hai nada máis elegante que una anciá. Viviu tanto… ten algo que non teñen os demais”.
E tivo a oportunidade de ser elegante, que chegou a ter 93 anos. “Estou tan fascinado con este século que me mantén vivo”, dixo una vez. “Aí seguirei pelexando até o último minuto”.
