Dependencia da inxección diaria de insulina en vías de superación

2000/06/13 Roa Zubia, Guillermo - Elhuyar Zientzia

• Medikuntza

O 92% dos pacientes con diabetes tipo 1 na actualidade requiren insulina artificial. Esta hormona controla a cantidade de glicosa en sangue porque abre as portas das células ao azucre. Como a insulina cumpre a función no sangue, os diabéticos tipo 1 teñen que meterse directamente nas veas. A pesar de que as xiringas son cada vez máis cómodas, esta necesidade diaria xera una gran dependencia. Un grupo de científicos canadenses investigan paira lograr outro tipo de solución.

A pesar de seguir co tratamento da insulina, non sempre é o suficientemente eficaz e existe o risco de hipoglucemia. Sete pacientes con este problema son trasplantados en Langerhans de áreas sas. Estas illas conteñen células que segregan insulina, entre outras cousas, e si reproducísense no interior do enfermo solucionaríase a falta de produción de insulina. Todos os programas fracasaron ou tiveron un breve efecto. De feito, o 12,4% de todos os transplantes desde 1990 superaron una semana de eficacia e o 8,2% un ano. Como na maioría dos transplantes, o maior problema foi a resposta do sistema inmunológico do paciente. Nos últimos anos a metodoloxía de illamento de illas tamén mellorou notablemente.

Múltiples transplantes

Cada paciente recibiu polo menos dúas illas de doantes. Uno deles necesitou un terceiro transplante paira superar completamente a dependencia do tratamento de insulina. Os doantes eran persoas ás que se lles confirmou a morte cerebral. As illas extirpábanse e almacenábanse á temperatura corporal na Universidade de Wisconsin, ata que os familiares do falecido autorizábano. O criterio de selección de doantes era o dos resultados das análises paira asegurar a facilidade de illamento das illas.

Os pacientes eran diabéticos de entre vinte e nove e cincuenta e catro anos. Os prazos de transplantes comezaron en marzo de 1999 e prolongáronse até xaneiro deste ano.

O sete perderon inmediatamente a necesidade de tratamento de insulina diaria. Con todo, posteriormente necesitáronse doses periódicas de insulina paira quen recibiron o menor número de illas. En caso contrario non se xerou ningún problema de rexeitamento. Seis do sete necesitaron outro 29 días despois do primeiro transplante. Ao paciente máis groso tivo que facerse tamén a terceira. Os científicos afirman que ninguén tivo indicios de dependencia da insulina. Melloraron moito a súa calidade de vida. A ver se o efecto mantense ao longo de toda a vida.