Ao espazo no peletón

2008/10/05 Arakistain Aizpiri, Lorea - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa

• Zoologia
• Medikuntza
• Astronautika

diminuto bicho de oito patas

— —

non é un astronauta calquera. Sen ningún tipo de protección, no peletón, percorre o espazo baleiro e volve á Terra de bo pé. Este experimento non é recomendable paira o ser humano. Non, hai películas que demostran que estariamos a rebentar porque non é certo que o home non explote no espazo, pero si que non sobreviviamos máis de dous minutos. É un experimento absurdo? Si, con isto de radioterapia e, por tanto, por unha vía de recuperación do cancro se non actuásemos.

O noso heroe, o tardigrado, máis coñecido como oso de auga, vive nun liquen húmido ou brión. Si salgue da súa contorna, detense toda a actividade biolóxica e espérase o regreso á súa contorna. Neste estado de soño é capaz de soportar a calor, o frío e a radiación do espazo.

A viaxe ao espazo realizouse en setembro de 2007 na nave espacial FOTON-M3 da Axencia Espacial Europea. No espazo baleiro, case todos os animais foron expostos aos raios cósmicos. E algúns mesmo o nivel de radiación UV letal. No estado de hibernación conseguiron manter a estrutura celular até volver á auga. No estudo realizado ao regreso á Terra, os científicos esperaban que o material xenético das células estivese doído, pero non estaba así.

O home non aguantaría

Calquera outro ser non o soportaría, debería estar protexido paira sobrevivir no espazo, o traxe dos astronautas. Con todo, contra a opinión dalgúns guionistas de cine, o resultado de saír espido ao espazo non é espectacular. En Total recall, a Arnold Schwazernegger sálguenlle os ollos do seu sitio, mentres que en Outland os astronautas explotan a cabeza. Isto non ocorrería.

Si o home saíse espido ao espazo, a radiación e o frío serían insustentables. Pero, sobre todo, faríalle dano a falta de presión. En primeiro lugar, o aire dos pulmóns sairía de súpeto; si respírase, os pulmóns estarían. Os tímpanos estarían rebentados e o corpo incharíase até alcanzar o dobre de volume, pero non se explotaría. Con todo, non se daría conta, xa que por falta de osíxeno perdería o coñecemento e morrería afogado durante dous minutos. E tamén sufriría máis danos. Pero... nun descoido, nun accidente, se isto ocorre, non todo está perdido: en poucos segundos volvería recuperarse, probablemente.

Algo parecido pasoulle a un empregado da NASA. Segundo informou a propia NASA, en 1965, no seu centro espacial Johnson, estaba a medirse a resistencia dos traxes. Paira imitar o estado do espazo, extráense moléculas até a medida detectable e fórmase baleiro. Un traballador quedou atrapado nunha destas cámaras sen carga. En quince segundos perdeu o coñecemento e o último que lembra é que ferve o txistu da boca. Ao vinte segundos, ao comezar a subir a presión da cámara, recuperou a conciencia. O accidente non lle deixou consecuencias.

Combater a radiación

Si o accidente produciuse no espazo en lugar de nunha cámara, tería consecuencias. A pesar de retirarse a tempo e recuperarse dos danos á presión, os danos provocados pola radiación de raios UV non terían volta. Sufriría queimaduras graves en todo o corpo.

Con todo, os osos de auga que viaxaron ao espazo non tiñan restos de queimaduras. Os científicos non creen que a radiación non danase o ADN e creen que estes pequenos astronautas foron capaces de remedialo. Si fóra así, sería una oportunidade paira mellorar a radioterapia utilizada no tratamento contra o cancro. Nos tratamentos actuais, a radioterapia tamén afecta as células sas.

Si demostrásese a presenza de moléculas especiais que afectan á reparación do ADN, estas poderían supor un gran avance na radioterapia.

Publicado en 7K.