Sanidade forestal vasca

2021/06/01 Arturo Elosegi Irurtia - Ekologiako katedradunaZientzia eta Teknologia Fakultatea. EHU | Aitziber Sarobe Egiguren - Biologian doktoreaArkamurka Natur Taldeko kidea Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Ingurumena

“A paz é o segredo dos bosques de alto valor natural”

Arturo Elosegi Irurtia

Catedrático de Ecoloxía da UPV

Preguntáronme a situación dos bosques de Euskal Herria. Pregunta sinxela, resposta difícil. Difícil, porque tampouco é tan simple o que é o bosque. Paira uns, todos os espazos arboledos son bosques; paira outros, as plantacións de especies exóticas non. Da mesma maneira, algúns se centran no estado de conservación dos bosques e outros na madeira que producen. Non é fácil dar resposta paira todos.

Paira empezar, temos moitas arboledas. Máis da metade da CAPV está cuberta de árbores, Navarra non lle segue e en Iparralde, aínda que en menor medida, hai extensos bosques. Con todo, temos arboledas moi diferentes: En Álava o 80% está formado por especies autóctonas, en Bizkaia o 24%. De paso, neste último caso, a proporción de bosques autóctonos é moi similar (25% e 24% respectivamente) en terreos públicos e privados, o que indica una xestión similar á dos propietarios particulares e administracións.

Plantacións forestais nunha situación moi preocupante

En canto ás plantacións de especies exóticas, algunhas destacaron que a maioría delas contan con certificación de sustentabilidade, con estritos plans de xestión. Levan décadas en mellora xenética. Son exemplares, a envexa dos europeos, sobre todo grazas ao piñeiro radiata. Pero é que esta especie estivo por encima da enfermidade: tremor de piñeiro desde hai tempo, fusarium na década de 2000, cincha marrón despois... ata que a especie fracasou. As nosas actuacións non influíron neste declive. Non monocultivos nin explotacións intensivas. Todo se debe ao mal clima. Envexa dos europeos na envexa dos eucaliptos galegos. Plantacións, por tanto, nunha situación preocupante.

Tamén se explotan bosques autóctonos. A súa situación é difícil de xeneralizar. Non é o mesmo Arbaila que Urbasa, Izki ou Aralar. Hai pingueiras de explotación rigorosa pero sustentable, vellos bosques trasmochos que apenas se explotaron nos últimos anos, así como charcas que se están recuperando dunha explotación demasiado dura. En todos eles, ademais do aproveitamento da madeira, os servizos dos ecosistemas poden ter una gran importancia: auga, lecer, caza, fungos e acumulación de carbono. Pregúntanos en Añarbe, Bertiz, Roncal ou Ultzama.

E cal é o estado de conservación? Así se preguntou desde Bruxelas cando se constituíu a Rede Natura 2000. De feito, algúns de
os hábitats protexidos por esta rede son bosques. O estado de conservación débese á extensión destes hábitats, á súa estrutura e funcionamento natural e ao estado de conservación de especies típicas. A partir destas variables obsérvase que na CAPV todos os tipos de bosques de interese presentan un mal estado de conservación. Todos. Ás veces, por exemplo, nos hayedos, a pesar de contar con extensos bosques, pola súa escasa estrutura e funcionamento. Outras veces, por exemplo, nos robledales, porque quedan poucos.

Respecto ás árbores vellas

Pois ben, nos nosos bosques hai moito que mellorar. De face á explotación, estou convencido de que a intensificación non é o camiño a seguir, senón que se limita a aumentar a pegada humana que xa temos demasiado grande. Non do piñeiro ao eucalipto, senón de especies de ciclo máis longo. De face aos servizos ecosistémicos e de conservación, pódense denominar bosques de protección, recuperar os tipos de bosques máis escasos, aumentar o valor natural dos bosques, respectando as árbores vellas, deixando madeira morta no bosque, aumentando a diversidade dentro do bosque. Porque temos bosques de gran valor natural como Aztaparreta, Bertiz ou Artikutza. Cal é o seu segredo? Que os deixamos en paz nas últimas décadas. Iso é o que ten o bosque na nosa comarca, que coa simple deposición acumula cada vez máis patrimonio natural. É hora de tomar decisións na xestión dos bosques. Non paira nós, paira as xeracións vindeiras.

 

“O sector forestal converteuse xa nunha fonte de conflitos”

Aitziber Sarobe Egiguren

Doutor en Bioloxía

O medio natural de Euskal Herria está completamente alterado, xa que a actividade humana ao longo dos séculos chegou a todos os recunchos do noso país. Antes de entrar no Antropoceno, as pegadas humanas podían verse por todas as partes en todo o País Vasco.

En case todo o noso territorio, os ecosistemas terrestres propios son os bosques, é dicir, cando se abandonan as actividades humanas no medio rural, prodúcense aos poucos, centos de anos. Na CAPV, con todo, apenas se recolleron evidencias deste tipo de procesos. En Gipuzkoa e Bizkaia só temos pequenas manchas, a maioría hayedos, separados entre si e en mal estado ecolóxico (sendo o tamaño e o efecto illa a maior ameaza paira a biodiversidade local). O norte de Álava e Navarra, a ambos os dous lados da fronteira, atópanse en mellor situación, especialmente os robledales, que ocupan maiores superficies. Tampouco son naturais, explótanse, pero de forma máis sustentable, favorecendo o desenvolvemento natural. Ao sur, na chaira, nas beiras do río e entre os campos de cultivo consérvanse pequenas manchas forestais.

Esta realidade condiciona totalmente a nosa visión do País Vasco dos bosques (descoñecemento en xeral). Como entendemos os bosques? A que chamamos bosque? Non son o mesmo os bosques que as plantacións arbóreas, aínda que unhas e outras sexan de arboledo.

Miles de hectáreas espidas a matarrasa á vista

Baixo a ameaza do cambio climático, co obxectivo da descarbonización, a capacidade dos _bosques de absorber o CO2 da atmosfera está a encher de horas e follas nos medios de comunicación. A necesidade de recuperar os bosques, ou de investir os beneficios das empresas nos bosques, converteuse nun lema que escoitamos máis a miúdo que nunca. Paralelamente, a pandemia causada polo covid-19 enviou á poboación en forma de saldo á zona rural e tivo una oportunidade única de reflexionar sobre a súa paisaxe. E é que os vascos se atoparon coa crise provocada polo piñeiro insignis: miles de hectáreas de terras forestais espidas a matarrasa, moitas delas substituídas por plantacións de eucalipto. Iso propiciou a socialización do debate sobre un modelo forestal que non foi atendido durante anos.

É hora de reformular os obxectivos das políticas forestais

Pero o debate, máis que fundamentos científicos, é económico e político. Como xa se mencionou, na CAPV, sen apenas contar con bosques, as masas arbóreas atópanse por todas as partes, xa que o medio rural case despexado está cuberto polo monocultivo de especies exóticas destinadas á produción de madeira. Afixémonos a denominar bosque ás plantacións de piñeiro e eucalipto. A confusión está a ser tanto (provocada ao efecto) que, na actualidade, debido ás perdas económicas ocasionadas por diversas pragas, está a negarse á actividade madeireira, xa que a administración preséntanos as plantacións abandonadas como “bosques abandonados”. É dicir, chegamos a denominar “abandono” aos procesos naturais propios.

Este conflito non só é terminolóxico, senón tamén conceptual. Aínda que é evidente a afección ao chan por un modelo forestal intensivo baseado no monocultivo, apenas se mostran estudos como as perdas de chan. Por outra banda, as plantacións arbóreas explotadas de forma intensiva, aínda que ata que chegue a quenda de curta, poden ofrecer a posibilidade de _aumentar a biodiversidade ou acumular o CO2 atmosférico na madeira, en poucos anos volverá devolver á atmosfera o acumulado, acabando coa biodiversidade.

É por iso que é hora de diferenciar os bosques das plantacións arbóreas, e non digamos, de considerar as formas de explotación das plantacións no seu impacto ambiental. É hora de pór en valor os beneficios dos bosques desenvolvidos autóctonos, para que a biodiversidade chegue ao centro. É hora de falar da xestión do chan e do diñeiro público paira reformular os obxectivos das políticas forestais.