“Ikerketaren bidez, galderei erantzun ahal diet”

Ana Bernal Chicok hasieratik nahi izan zuen ikasi Biokimika. Dioenez, laborategiko lana gustatzen zitzaiolako, “nahiz eta benetan ez nekien nolakoa zen lan hori”. Hala, senak aginduta sartu zen Biokimikan, eta ikerketa zer zen ezagutu zuenean, asmatu zuela jakin zuen: “Gustatu zitzaidan gauzak ukitzea, nahastea eta zerbait berria ateratzen dela ikustea. Hau da, lan egiteko modua gustatu zitzaidan, eta, bereziki, ikustea, ikerketaren bidez, galderei erantzun ahal diedala. Horrek asko erakarri ninduen”.

Hala ere, ez dela erraza izan aitortu du Bernalek: “Ikasketak gustuko nituen, eta ikasten ari nintzela banenbilen laborategian, baina inork ez zigun kontatu gero zer datorren, ikertzeko bekak eskatu behar direla, eta bekak, batez ere, noten arabera ematen dituztela, eta hori guztia. Orduan, ikasketak bukatu eta irakasle batekin joan nintzen beste laborategi batera, Gurutzeta ospitalera, eta bat-batean beken munduan sartu nintzen, paper pila bat bete behar izan nituen...”

Horrez gain, ez zuen argi zer arlotan ikertu nahi zuen: minbizia, genetika, neurozientzia... Urtebete egin zuen Gurutzetan, baina, ohartuta hura ez zela bere bidea, beste laborategi bat bilatzea erabaki zuen. Azaldu duenez, hura izan zen unerik zailena: “Galduta nengoen, bai pertsonalki, bai profesionalki”.

Azkenean, EHUren Medikuntza Fakultateko Neurozientziak Saileko laborategian hasi zen, sistema endokanabinoideoa ikertzen. "Orain badakit hau dela egin nahi dudana", dio Bernalek. Pozik dago egindako bidearekin, aukeratutakoa egin ahal izan duelako. Izan ere, haren iritziz, jende askok egin nahi du tesia, baina horietatik gutxik lortzen dute, gehien bat, finantziazio-faltagatik.

Gainera, iaz, Neurozientzia sailean eta Achucarro zentroan egindako bere doktoretza-ondoko lanaren artikulu bat saritu zuen Kanabinoideoak Ikertzeko Espainiako Elkarteak (SEIC). Adierazi duenez, sari hori jasotzea oso ona da taldearentzat, eta norberarentzat ere  bultzada handia da.

Zientzia gizarteratzearen garrantzia

Horren ildotik, funtsezkoa  iruditzen zaio laborategietan egiten den lanaren berri ematea gizarteari. "Nire ustez, jendeak ez daki benetan zer den zientzia eta zergatik den garrantzitsua. Orduan, agian ez du ulertzen zer ondorio dakartzan finantziazio-faltak. Horregatik, jakin behar dute zertarako behar dugun dirua; ulertu behar dute gizarteari itzultzen diogula ikerketan inbertitzen duena. Eta horretarako ezinbestekoa da zientzia hurbiltzea gizartera".

Une honetan, unibertsitateak ikertzaile gazteei egiten dien kontratu bat du, bederatzi hilabetekoa eta lanaldi erdikoa. "Ikerketa, ordea, ezin da lanaldi erdiz egin; hortaz, egun osoz egiten dugu lan, erdia kobratuz". Kontratua amaitutakoan, ez du aukera handirik Euskal  Herrian gelditzeko, beraz, garbi du, bere inguruko gehienak bezala, atzerrira joango dela. Are gehiago, badaki non jarraituko duen ikertzen: Budapesten.

"Hiru hilabeteko egonaldi bat egin nuen Budapesteko laborategi batean, primerako talde batekin, eta handik itzuli nintzenetik izan dut Budapestera joateko asmoa. Eta irailean noa; zorte handia izan dut. Gero, ea itzultzen naizen; hurrengo arazoa hori izango da", bukatu du, irribarre batekin, Bernalek.