Elefantes mariños, axudantes de oceanógrafos

2011/01/23 Aulestiarte Lete, Izaro - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa

• Zoologia
• Ozeanografia

Entre 2005 e 2009, o biólogo Daniel Costa, da Universidade de California (Santa Cruz), instalou emisores a 57 elefantes mariños. Tratouse dun procedemento dentro de una investigación ecolóxica cuxo obxectivo era estudar o hábitat e a alimentación dos animais do océano e como lles afecta o cambio climático.“Tiñamos interese por coñecer onde estaban os animais e que facían”.

Durante o estudo, en 2008, Wilkins comezou a desmantelar a ponte de xeo que unía a lámina de xeo coa Antártida. Moitos grupos de investigadores empezaron pronto a tratar de pescudar por que isto ocorreu, e Costa deuse conta de que os datos recolleitos a través dos seus mamíferos “etiquetaxes” podían ser de gran axuda. De feito, sabía que os animais estiveron a nadar e recompilando información na zona.

Pois ben, os receptores encostados ao coiro dos elefantes mariños do sur medían a temperatura do mar, a salinidade e a presión. Durante un ano, os dispositivos que recollían estes datos, cada vez que os mamíferos ían ao fondo do mar en busca de alimento. E ao saír á superficie, a información enviábase á base de datos xestionada a través do sistema de satélite Argos.

Durante catro anos Costa dedicouse a recompilar esta información e durante ese tempo os elefantes mariños mergulláronse decenas de mil veces no fondo oceánico. Ao analizar os datos, os investigadores tomaron o resultado con satisfacción: o mapa obtido co fondo mariño ou a “imaxe” era moito máis rica e completa que calquera outro. “Animais que, segundo os mapas anteriores, mergullábanse nas profundidades que estaban baixo o fondo mariño”, explica o biólogo.

As condicións climáticas extremas na contorna da Antártida fan que a cartografía do fondo mariño non sexa un reto. Tradicionalmente, os barcos pasan por unha zona determinada e realizan medicións precisas paira formar un mapa representativo do fondo oceánico. Pero el é un continente cuberto de xeo e é moi difícil navegar polas augas xeadas. Deste xeito, os mapas que rodean a infinidade de zonas baseábanse unicamente nas estimacións obtidas indirectamente vía satélite.

Descubrindo “secretos”

Cando Wilkins comezou a desfacer a lámina de xeo, os oceanógrafos de Oregón que se dedicaban ao estudo das augas subxacentes necesitaban una imaxe de fondo mariño de gran precisión paira comprender as correntes mariñas e os remolinos baixo o manto de xeo. Costa púxose en contacto con estes investigadores e empezaron a colaborar paira descubrir os “segredos” que esconde o océano.

O novo mapa que completaron mostra que o noiro continental, na beira dos continentes, una zona inclinada entre a plataforma continental e os fondos mariños abisais, presenta una serie de depresións. Nestas depresións, a cálida auga do océano aberto atravesa o noiro continental e chega até o xeado auga da parte baixa de Wilkins. Os investigadores chegaron á conclusión de que o fluxo de auga tépeda estaría directamente relacionado co inicio do despezamento da lámina de xeo. Varios medios deron a coñecer o resultado do seu traballo.

Os investigadores afirman que a información obtida é “realmente útil” paira analizar, por exemplo, como o Océano do Polo sur está a cambiar e como eses cambios afectan os elefantes mariños e a outros animais. “Os mamíferos permitíronnos analizar de antemán un fondo oceánico que non era accesible paira o ser humano”.

Publicado en 7k