Os ollos dos cegos tamén ‘ven’

Segundo Russel Foster, neurocientífico da Facultade Imperial de Medicamento de Londres, este pigmento é sensible á luz, de maneira que os ratos cegos tamén son capaces de distinguir día e noite e conservan funcións e comportamentos relacionados co nivel de luz, como o ritmo circadiano ou as horas para comer.

Os resultados obtidos por outros investigadores tamén confirman esta percepción. De feito, si só a detección de cambios de luminosidade dependía dos conos e bastóns da retina, un raio que rompe a escuridade da noite sería suficiente paira restaurar o reloxo corporal.

Foster realizou o seu traballo con ratos modificados xeneticamente sen conos nin bastóns e demostrou que conservan certos modelos de conduta, supostamente dependentes do sistema visual.

O científico da mesma universidade, Robert Lucas, utilizou os mesmos ratos paira analizar o mecanismo deste sistema non relacionado coa visión. Tras comprobar que por efecto da luz brillante as pupilas dos ratos cegos diminuían, estudou a que lonxitude de onda eran máis sensibles. Observou que mostraba a maior sensibilidade en 479 nm, é dicir, a unha lonxitude de onda moi diferente da sensibilidade mostrada polos conos e bastóns.

Este pigmento foi denominado OP ⁴⁷⁹ e foi detectado noutros mamíferos. Si sábese como funciona pola luz, pódense dar pasos paira axudar aos pacientes que non poden controlar o seu reloxo biolóxico. De feito, a claridade inflúe no estado de ánimo e no comportamento dos seres humanos. Por exemplo, a alta luminosidade nos talleres aumenta a produtividade.