'Klimaren pornoa'

IPPR erakundeak egindako azterketaren arabera, alarmismoz beteriko hizkuntza erabiltzen da klima-aldaketaz informatzeko.

IPPR erakundeak ( Institute of Public Policy Research ) zubi-lanak egiten dituen erreferentziazko erakunde gisa aurkezten du bere burua, tradizio liberal eta demokratikoaren artean, unibertsitatearen eta politikarien artean, gobernuaren eta gizarte zibilaren artean. Hala ere, kasu honetan gogor jo du komunikabideen, talde ekologisten eta baita gobernuaren aurka ere.

IPPRk hiru esparru horiek egiten duten komunikazioa aztertu du: komunikabideek, talde ekologistek eta gobernuak edo erakunde ofizialek. Horretarako, egunkari eta aldizkarietako hainbat artikulu, telebista, irrati eta prentsako iragarkiak eta zenbait web gune aztertu ditu, talde ekologista nagusienak eta gobernuarenak tartean. Azterketaren ondorioak Warm Words txostenean bildu ditu (joan den astean kaleratu dute txostena), eta, ondorioak Erresuma Batuari dagozkion arren, lerro hauetan bildu nahi izan ditut, guretzat ere neurri batean baliagarriak direlakoan.

Informazioa emateko moduan, hizkuntzari dagokionez, bi jokamolde nagusi identifikatu ditu erakunde britainiarrak, itxuraz antagonikoak direnak, gainera: alarmismoa eta ekintza txikie

n

Ekintza txikien bidea aukeratzen duen komunikazioak, berriz, justu kontrako mezua helarazi nahi du, gutako bakoitzak eman ditzakeen pauso txikietan jartzen baitu indarra. Komunikazio-bide hori nagusi da gobernuaren eta talde ekologisten kontzientziazio-kanpainetan, baina hizkera alarmistak horiek ere zipriztindu egiten ditu askotan: "planeta suntsipenetik salbatzeko egin ditzakezun 20 gauza" bezalako mezuek hartzailea neutralizatzeko arrisku handia dute. Horrelakoetan, mezuaren lehenengo zatiaren epikotasunak indargabetu egiten du bigarren zatia. Izan ere, nik egiten dudan apur horrek zer pisu izan dezake planetaren suntsipenaz ari garenean?

Gizartea arazoaz jabetu dadin, klima-aldaketa eztabaidarik behar ez duen gaitzat jotzea gomendatzen dute, Lurraren errotazioaren edo uraren zikloaren pare.

Bi hizkuntza-molde horiek ondo ordezkatzen dute txostenaren egileen arabera azterketaren ondorio nagusia dena: klima-aldaketari buruzko diskurtsoa nahasgarria, kontraesankorra eta kaotikoa da Erresuma Batuan. Txostenak azpimarratzen du gaiari edozein ikuspuntutatik heltzen dion argumentu bakoitzarentzat (izaera, larritasuna edo jatorria dela), beti dagoela kontrakoa esaten duen ahots bat; eta, ondorioz, publikoak jasotzen duen inpresioa da klima-aldaketa ez dela oraindik segurutzat jotzen; inork ez dakiela benetan.

Horraino deus harrigarririk ez. Izan ere, klima-aldaketaren gaia bera halakoxea da, gizakion bizialdiaren denbora-eskalan behintzat. Ondorio eztabaidaezin eta behin betikoak izateko epe luzeak eta denborak ematen duen ikuspuntua behar dira, baina momentuz ez gaude egoera horretan. Eta jendeak hori jakitea ondo dago. Horregatik, ez zait batere gustatu komunikazioa hobetzeko IPPC erakundeak ematen duen lehen gomendioa. Haien esanean, klima-aldaketa eztabaidarik behar ez duen gaitzat jo behar da, Lurraren errotazioaren edo uraren zikloaren pare. Kito. Ulertzen dut zergatik dioen hori, badakit jarrera eszeptiko antzuetatik ihes egitea dela helburua, baina jakintzan errotutako gizarte bat eraikitzeko oinarri gisa ez du balio. Eta zientziaren dibulgazioari mesede gutxi egiten dio.

Berria egunkarian argitaratua.