Dopaxe non favorecedor

2000/10/03 Roa Zubia, Guillermo - Elhuyar Zientzia

• Medikuntza
• Kimika

A efectividade da hormona do crecemento utilizada habitualmente polos deportistas non se viu reflectida nas últimas investigacións

Durante estes días vimos a deportistas capaces de correr menos de cen metros en menos de dez segundos. Os que circulen sobre a bicicleta máis de sesenta quilómetros por hora, nadan na auga menos de douscentos metros dous minutos ou non morren despois de correr corenta quilómetros. E non só iso. Con motivo dos Xogos Olímpicos de Sydney, a televisión presentounos todo tipo de monstros. Como conseguen estar así?

Por suposto, adéstrase. Pero paira ir a uns Xogos é case imprescindible utilizar outro tipo de métodos, os químicos. É a parte escura do deporte. A dopaxe esixe una actualización constante da normativa deportiva. Con todo, a química tamén adoita traer sorpresas curiosas.

Últimas investigacións

Entre as sustancias prohibidas de uso frecuente paira moitos deportistas atópase a hormona do crecemento. Con todo, os seus posibles efectos a curto prazo son pouco coñecidos. Investigadores de Goteborg (Suecia) descobren que esta hormona non aumenta a súa capacidade de exercicio. Este resultado foi presentado no congreso sobre bioloxía e deporte celebrado en Portland, Estados Unidos.

Investigadores suecos paira a investigación utilizaron trinta voluntarios, quince mozos e quince mozas de entre 19 e 35 anos. O estudo controlouse mediante placebos proporcionados aleatoriamente. A todos os deportistas realizáronselles ecocardiografías 28 días antes do tratamento e até 28 días despois da súa finalización. Administróuselles a hormona, tanto en grandes como en pequenas doses. Ademais, na investigación utilizouse a técnica da ecocardiografía Doppler.

O Dr. Kenneth Caidahl, xefe do proxecto, afirma que non se aprecia ningunha mellora na capacidade de exercicio físico nos resultados. Nin con doses altas nin pequenas de hormona. Ademais, non se vían cambios nos rendementos dos deportistas, como a resistencia, nin na cantidade de osíxeno consumido.

Con todo, os deportistas non son a única preocupación dos científicos. A hormona do crecemento tamén ten gran importancia no desenvolvemento normal dos nenos. É imprescindible que a proba de detección sexa rápida e fiable. O problema das hormonas é que poden producir o efecto en cantidades moi pequenas. Por tanto, requírese una gran sensibilidade á proba. A química Roberta Sulk, da universidade de Wyoming, recibiu una bolsa de 500.000 dólares paira investigar neste campo. Raman acaba de desenvolver una proba baseada na espectroscopía.

O gran problema que existiu desde hai tempo paira o desenvolvemento da proba foi a obtención de mostras. A cantidade de hormona necesaria paira acertar a proba de laboratorio é elevada. Até fai uns quince anos, a única fonte da molécula era a glándula pituitaria dun defunto. Era un traballo pesado. Os científicos víronse obrigados a extraer una glándula sa e a iniciar o illamento químico da proteína. Agora a metodoloxía cambiou moito. De feito, a través da enxeñaría xenética pódense obter facilmente maiores cantidades destas sustancias. Non fan falta corpos. É un mero traballo de laboratorio.

Fuxindo dunha metodoloxía dura

Até agora utilízase a sobredose de insulina paira fomentar a produción da hormona do crecemento. Paira algúns nenos este método resulta moi prexudicial. Ademais, necesitábanse datas paira realizar a análise. A proba actual só tarda vinte minutos en obter resultados. Verificouse a eficacia do sistema e doouse diñeiro á empresa Detection Limit para que deseñen o prototipo da ferramenta de proba.

Os deportistas utilizan moito a hormona porque é una sustancia habitual do corpo. En xeral, consideran difícil de detectar. Pero a proba desenvolvida por Sulk detecta cantidades non naturais. Ademais, o efecto hormonal non é previsible, polo que o futuro deste tipo de dopaxe pode verse seriamente alterado nos próximos anos.