“No traballo gustaríame poder utilizar o apreso”

2017/04/07 Galarraga Aiestaran, Ana - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Berdintasuna
• Elkarrizketak
• Ingeniaritza
• Anatomia/Fisiologia

Tivemos que chamar a Holanda paira falar con Irati Markuerkiaga Olabe. De feito, está a realizar a súa tese nunha das súas universidades, a Universidade de Radboud. A pesar de estar inmerso na investigación, de moza non cría que fose investigador: "O modelo da miña contorna estaba formado por enxeñeiros e cooperativistas, e niso víame", recoñeceu Markuerkiaga. En calquera caso, está satisfeito da oportunidade.

De feito, empezou a estudar como enxeñeiro. "Estando a estudar Enxeñaría Superior, vin que una das materias optativas eran as Técnicas Biomédicas e decidín elixilas. Entón aprendín un pouco do que era a representación por resonancia magnética (MRI, en inglés). Posteriormente realizou as prácticas de verán no CIC Biomagune, como técnico de resonancia, onde continuou traballando até o momento no que lle chegou a hora de facer un tirón: "Ou facía doutoramento e seguía no campo, ou cambiaba de área. Si non vía que a miña carreira quedaría limitada". E decidiu doctorarse.

Agora dedícase á neuroimagen no Centro Donders da Universidade de Radboud. Di que vai moi a gusto ao traballo, tanto pola calidade do centro, que é moi boa neste aspecto, como polo ambiente, que é moi agradable.

Neste sentido, Markuerkiaga considera que as decisións tomadas pola dirección contribúen de maneira importante a iso. "Por exemplo, no centro hai dez grupos de investigación, pero nas oficinas, en lugar de estar en grupos, estamos mesturados e as oficinas de todos os xefes de grupo están no mesmo corredor". Todas estas medidas teñen como obxectivo fomentar o traballo en equipo e evitar actitudes territorialistas. No entanto, tamén menciona un lado negativo das medidas: "Sobre todo ao principio, si tes algunha dúbida da túa área, non podes preguntar ao teu lado".

Co obxectivo de comprender como procesa o cerebro a información

Markuerkiaga agradece moito este bo ambiente, porque si non, o proxecto que se está desenvolvendo é moi persoal. Precisou que a maioría dos grupos do centro son de neurocientíficos, e cada un deles traballa un tema: a atención, a afectividad, a memoria, a linguaxe… Xunto a estes grupos hai dous grupos que desenvolven novos métodos paira utilizar nas neurociencias: un dedicado á representación estatitística e outro á reseña magnética por imaxe. El está nesa segunda.

Así resumiu o seu papel: “o MRI é una técnica que se pode utilizar paira múltiples aplicacións obtendo un contraste moi bo entre os tecidos. Pero é una técnica bastante lenta e os resultados que se obteñen, en xeral, non son cuantitativos. Tendo en conta isto, o noso grupo ten tres obxectivos principais: desenvolver métodos paira obter imaxes máis rápidas ou con maior resolución, obter imaxes cuantitativas das características magnéticas dos tecidos cerebrais e desenvolver métodos de resonancia magnética funcional de alta resolución“.

Markuerkiaga traballa coa cortiza cerebral: “Ten una anchura media de tres milímetros e está dividida en seis subnudos”. Di que coas resolucións estándar que utilizan os neurocientíficos na actualidade, poden medir que partes do córtex actívanse ao facer algo, pero non que subcapa é a que máis se activa en cada sección. Dispor desta información adicional permitiría comprender mellor a interacción entre os diferentes apartados. Isto suporía un mellor coñecemento de como se procesa a información no cerebro.

Isto é o que Markuerkiaga está a buscar: “O meu obxectivo é analizar as características do sinal do resgardo magnético funcional de alta definición e desenvolver un método que permita aos neurocientíficos coñecer as interaccións existentes entre os diferentes apartados”.

Ao finalizar a tese quere volver a Euskal Herria e gustaríalle dedicarse en parte a un traballo que utilice o apreso.