Microplásticos e saúde

2020/06/01 Joana Larreta Astola - Ozeanografoa eta Kimika Analitikoan doktoreaAZTI | Joserra Otegi Olaso - Ekologistak Martxan taldeko kidea eta EHUko Bilboko Ingeniaritza Eskolako irakaslea | Miren Cajaraville Bereziartua - Zelulen Biologiako katedradunaEHU Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Ingurumena
• Industria
• Kimika
• Biologia

“Abordar a xestión dos residuos mariños”

Joana Larreta Astola

Oceanógrafo e Doutor en Química Analítica (AZTI)

Na actualidade, a sociedade está moi preocupada, entre outras cousas, pola presenza dos microplásticos no medio, especialmente pola súa presenza no mar e a súa influencia nos animais mariños e na saúde humana. Trátase dun tema de moda que está a ter una gran repercusión nos medios de comunicación, a pesar de que durante décadas os plásticos están dispersos pola contorna. Os investigadores levan anos traballando neste tema, e moitos estudos están enfocados a dar resposta e solución ás cuestións expostas desde a sociedade e desde as institucións. Con todo, son necesarias máis investigacións.

Datos do País Vasco

Sabemos que os plásticos están presentes en todos os mares e en grandes cantidades. O proxecto LIFE LEMA (https://www.lifelema.eu/é/) encargouse, entre outras cousas, de cuantificar o lixo que se acumula na costa vasca. Paira iso, hase monitorizado o lixo que pasa polos ríos, aproveitáronse os barcos que recollen o lixo de forma intelixente e elaboráronse modelos matemáticos paira poder facer previsións. É máis, analizáronse os sistemas de contención de lixos ao mar e desenvolvéronse aplicacións de alerta paira as administracións.

Os resultados demostraron que o lixo se acumula en filas nas augas costeiras, que teñen una lonxitude media de 1 km e que acumulan entre 60 e 92 kg, superando na primavera o verán. Hai que ter en conta que na primavera e verán circulan embarcacións que “pescan” grandes cantidades de lixo, o que pode derivar en certa medida nunha menor cantidade no verán. Ademais, na costa guipuscoana concéntrase menos que na zona norte, debido á influencia do río Aturri e das correntes que se xeran na costa norte. En canto aos microplásticos, no estudo realizado sobre a superficie acuosa observouse que: Acumúlanse entre 0,7 e 15.300 g/km2 e na costa Norte 5 veces máis que en Gipuzkoa.

De onde vén o plástico?

Os datos mostran a necesidade de abordar dunha vez por todas o tema da xestión de residuos mariños. De feito, una vez realizado a análise en peso da orixe dos plásticos, comprobouse que o 50% provén de accións que se realizan no mar (pesca, transporte marítimo, turismo…) e que a orixe de todo o demais non pode ser ben coñecido, xa que pode provir da terra ou ser mariño.

Os produtos máis comúns que se poden atopar na superficie mariña costeira son os pequenos anacos de plástico e as cordas, redes e boquillas utilizadas paira a pesca. Nunha porcentaxe menor, os produtos plásticos de orixe inidentificable, os colectores de comida, as botellas e tapóns, as bolsas de chucherías e os palitos.

A cuestión dos aditivos

No LIFE LEMA analizouse o que está na superficie do mar, pero sabemos que no fondo mariño, sedimentos, areas e mariños tamén aparecen plásticos e microplásticos. A súa influencia é clara, sobre todo física, pero a súa incidencia na contaminación química require de máis estudos. É necesario analizar o efecto químico dos aditivos que confiren aos plásticos a aparencia, forma e dureza paira distintos usos.

Paira poder comparar o que aparece noutros lugares é necesario conseguir que os traballos sexan similares, xa que non existe un procedemento común, nin paira realizar mostraxes, nin paira realizar análises das mostras tomadas, nin paira reflectir os resultados. A Estratexia Mariña Europea describe o que hai que analizar, pero non indica que metodoloxía utilizar e a nivel europeo existen dificultades á hora de comparar os datos. Desde o punto de vista científico está a darse una solución a este baleiro, pero os plásticos e microplásticos son un reto e teñen moitas liñas de investigación polo alto número de preguntas. O que está claro é que, na medida en que os plásticos son contaminantes, necesítanse normativas claras e rigorosas ao redor deles.

 

“Plásticos: reciclar non é a solución”

Joserra Otegi Olaso

Membro de Ekologistak Martxan e profesor da Escola de Enxeñaría de Bilbao da UPV

Actualmente lanzamos ao mar 22.000 toneladas de plástico ao día. Paira facer una comparativa, o desastre do Prestige emitiu en 2002 60.000 toneladas de fuel, cantidade que nós emitimos en dúas ou tres días.

Algúns dos microplásticos prodúcense intencionadamente como materia prima paira a produción de produtos plásticos. Pero a maioría son consecuencia da deterioración das pezas de plástico. Estas pezas de plástico terminan en augas continentais ou océanos e van degradándose. Soben pola cadea trófica até chegar ao ser humano.

Estímase que desde que comezamos a producir plástico xeramos 8.300 millóns de toneladas de plástico, das cales 6.300 millóns de toneladas convertéronse en residuos. É dicir, convertemos a maior parte do xerado en residuos. Pero por que termina o plástico no sistema de residuos? Os produtores non se encargan dos residuos, pasando a propiedade do plástico do produtor ao consumidor. Finalmente, o usuario expúlsao e pasa a ser una responsabilidade desinteresada da sociedade.

Industria azucreira

Os residuos plásticos máis utilizados son as embalaxes de comida, botellas e bolsas. De feito, os alimentos procesados son os que máis plástico usan paira a súa recolección, e a relación entre ambos é curiosa: o alto contido en sal e azucres dos alimentos preprocesados fai que, ademais de ser pouco recomendado polos nutricionistas, a súa embalaxe convértase nunha ameaza paira a saúde humana. As industrias do azucre e do plástico están en estreita relación.

Doutra banda, o plástico “viaxa ben”. Ao ser barato e bo paira recoller e transportar calquera cousa, xera un problema social: impulsa una produción industrial afastada do consumidor.

Desde o punto de vista do custo, con todo, non todo o ciclo de vida do plástico está correctamente calculado. Debería recoller o custo de recuperación tras o seu uso, tal e como defenden os programas de Responsabilidade Ancha do Produtor. Se se fixese isto, sería menos rendible.

A reciclaxe reduce a conciencia

Reciclar non é a solución. A maior parte do plástico non se pode reciclar, aínda que as grandes embotelladoras empéñanse en falar da reciclabilidad do plástico, sendo rendible unha porcentaxe moi pequena do reciclable. Ademais, deste pequeno tramo só se recupera una pequena parte. E iso non ten forma de cambiar.

Depositar as botellas baleiras no colector amarelo dá a sensación de cumprir nosa parte de responsabilidade, pero realmente minimiza a conciencia do uso excesivo dos recursos naturais.

Se apostamos por que o plástico sexa a única solución paira os nosos problemas cotiáns e utilizámola constantemente paira transportar auga, vestirnos e protexer os nosos alimentos… tamén estamos a apostar por atopar plástico nos nosos alimentos, na nosa auga e no aire que respiramos.

Dificultar a produción de plástico

A Organización Mundial da Saúde considera que hai que investigar máis sobre a contaminación química dos plásticos. Con todo, insiste na necesidade de frear o aumento da contaminación do plástico que se está producindo a nivel mundial. E recomenda: “Habería que tomar medidas paira una mellor xestión dos plásticos e, na medida do posible, paira reducir o seu uso. De feito, aínda que a exposición a microplásticos na auga potable leve un baixo risco paira a saúde, estas accións poden achegar outros beneficios paira o medio ambiente e o benestar humano”.

O exceso de consumo está na base da sobreproducción de alimentos e roupa, así como dos plásticos que os acompañan. Fainos irresponsables das consecuencias dos nosos hábitos de consumo. Pero iso mesmo xera desestruturación das comunidades locais e permite aumentar as inxustizas sociais.

As organizacións deben apostar por consumos máis próximos no tempo e no espazo. E que os produtores sexan realmente responsables dos seus residuos. Creo que hai que complicar a produción de plástico. E repensar os sistemas de xestión de residuos.

 

“O micro e nanoplásticos poden actuar como cabalos de Troia”

Miren Cajaraville Bereziartua

Catedrático de Bioloxía Celular (UPV)

A gran produción de plásticos das últimas décadas superou totalmente a nosa capacidade de xestión do lixo plástico que xeramos. A conclusión é ben coñecida: o lixo de plástico depositouse en medios terrestres e acuáticos de todo o mundo. Entre 4,8 e 12,7 millóns de toneladas de plástico chegan anualmente aos mares e océanos do mundo, converténdose en vertedoiros xigantes. Todos vimos nos medios de comunicación imaxes espectaculares e conmovedoras de tartarugas ou peixes atrancados con redes pesqueiras ou outros grandes plásticos. Con todo, desgraciadamente, fronte a estes efectos físicos directos dos grandes plásticos, os plásticos de pequeno tamaño, menos espectaculares, téñennos que preocupar moito máis.

Micro e nanoescala

Os microplásticos son materiais plásticos menores de 5 mm, entre os que os menores de 100 nm reciben o nome de nanoplásticos. A maioría do micro-plásticos e nanoplásticos fórmanse por rotura de plásticos maiores presentes no medio. Outros, con todo, prodúcense directamente a este tamaño. Debido ao seu pequeno tamaño, poden ser inxeridos por organismos diversos, capaces de penetrar nas células e causar danos. Esta capacidade depende do tipo de polímero, tamaño, forma, etc.

Microplásticos, cabalo de Troia

A medida que soben as cadeas tróficas prodúcese a biomagnificación de microplásticos e nanoplásticos, que xa apareceron no ser humano. É máis, a alta relación superficie/volume e a hidrofobicidad dos microplásticos e nanoplásticos permiten adsorber contaminantes orgánicos persistentes no medio e aumentar a súa dispoñibilidade paira os organismos. Por tanto, transportan contaminantes orgánicos persistentes actuando como cabalos de Troia. Tamén poden ser transportadores de patógenos. Por outra banda, na composición dos plásticos poden aparecer, ademais do polímero principal, aditivos como produtos ignífugos, plastificantes, axentes colorantes, estabilizadores da luz ultravioleta e antioxidantes. Algúns deles son compostos perigosos que poden liberarse ao medio. Algunhas persoas poden actuar como disruptores endocrinos, o que supón un risco adicional paira a saúde dos ecosistemas e as persoas.

Como realizar o seguimento dos microplásticos?

Até hai pouco, os efectos dos microplásticos e nanoplásticos sobre os organismos investigáronse principalmente a través de experimentos de laboratorio utilizando microplásticos e nanoplásticos esféricos comerciais. Uno dos retos aos que nos enfrontamos é comprender os efectos dos microplásticos e nanoplásticos presentes na contorna, non só das partículas esféricas, senón tamén das fibras e outras formas. É imprescindible analizar a capacidade destes plásticos “reais” do medio paira adsorber e liberar compostos químicos perigosos paira comprender o dano que poden causar no medio. Doutra banda, aínda que se avanzou na tecnoloxía de monitorización de microplásticos no medio e nos organismos, outro reto importante é poder facer un seguimento dos nanoplásticos presentes no medio e nos organismos, incluídos os humanos.

En xeral, é inevitable intensificar os esforzos paira reducir a contaminación por plásticos, co fin de evitar os impactos ambientais, sociais e económicos desta contaminación e, en consecuencia, do noso benestar. Paira iso será necesario reducir drasticamente a produción de plásticos sustentables e mellorar as estratexias de reutilización efectiva e a máis longo prazo do lixo plástico, movéndose cara a unha economía circular dos plásticos. Así mesmo, deberá promoverse a área de plásticos biodegradables na medida en que teñan un menor risco paira o medio. Pero ademais, paira solucionar o problema da contaminación dos plásticos será necesario levar a cabo profundos cambios sociais e económicos a todos os niveis, desde o local até o global.