Cóntase até onde pode ir sen saír do casco

1986/04/01 Goñi, Jesus Mari | Etxeberria, J. Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Matematika

Alicia, Alicia de Lewis-Carroll, era una moza moi travesa. Todo aquel que leu as súas aventuras deuse conta diso. Pero a travesa non é agresiva, iso non; é una travesa desas intencións ocultas que non todos ven detrás de todas as frases. En acción, dócil, pero terrible no mundo da lingua; así é o noso querido Alicia.

Como é sabido, nunha tarde chuviosa e aburrida, Alicia pasou alén do espello, animada pola curiosidade do que hai nun mundo simétrico tan próximo e afastado. O que viu alí contouno ao seu amigo Lewis-Carroll. Isto completou un libro describindo estas aventuras e logrando una gran fama grazas a un libro escrito desta maneira. Pero Alicia, como todos os nenos, era moi esquecida e moitas das anécdotas ocorridas alén do espello quedaron na súa cabeza sen pasar ao libro de Lewis-Carroll.

Alicia cambaleouse, Lewis-Carroll envelleceuse e cando chegou á idade na que xorde o desexo de repensar ao neno, empezou a lembrar a melancolía coa vida alén do espello. Colleu o libro de Lewis e leuno. Quedou sorprendido, "eu non son iso, ese non é o mundo que vin. Iso, en todo caso, será un mundo alén do espello de Charles", pensou. Por iso, decidiu describir as súas aventuras á súa maneira e fíxoo.

Cando terminou a súa redacción tentou publicar a súa obra, pero ninguén quixo arriscarse a si mesmo. O libro de Lewis-Carroll vendíase moito, demasiado paira meterse neste tipo de escándalos. Alicia gardou o manuscrito e nunca se publicou. Recentemente conseguín ese escrito cun coñecido dun cuñado da miña tía, amigo do meu amigo. É moi longo e esta vez vouvos a dar un só capítulo. Penso que facer co resto.

CAPÍTULO IV: Tweedledum e Tweedledee

Alí estaban, sentados baixo unha árbore, abrazándose. Enseguida decateime de quen era cada un, porque os seus nomes atopábanse no collado da camisa con letras moi grandes: Nun puña "DUM", "DEE" noutro. Acertei moi rápido o que ía pór detrás do colar- TWEEDLE precisamente.

Como estaban tan quietos, esquecéuseme tamén de que podían ser vivos, e cando ía mirar si na parte traseira do colar puña TWEEDLE ou non, asustoume una voz que saíu dos "DUM".

Ola Alicia, vella amiga, que tal?
• Ben, bo, a verdade é que me atopo un pouco alterada neste sorprendente mundo –contesteille–. Ouve, e como sabes o meu nome?

Respondeume con outra pregunta – E ti como sabes as nosas? É máis sorprendente que uno invente os nomes dos dous, que nós inventemos o seu, non é así?

Ese razoamento pareceume moi forte e non quixo seguir ese camiño. Alí, naquel bosque, cando ía preguntarme que facían, adiantóuseme o DEE.

Que raio fas aquí neste bosque? Iso é o que eu quero saber –e sen deixar de falar, porque me temía que non me desen a oportunidade– E vós? –pregunteilles. A nosa historia é moi triste –responderon xuntos–. Non temos moitas ganas de falar deste tema –dicían xuntos. Por favor –roubeilles–. Vin de moi lonxe a coñecer a vosa historia e non vou irme até ouvila, –puxen a cara de tristeza que pon os nenos cando queren conseguir algo e tamén fixen uns debuxos silenciosos. A cara do DUM non cambiou nada, pero na do DE podíase ver o irrifar recentemente nado. Eliminouse o irrifarra e botóuselle una bágoa de alivio en busca dos beizos. Sempre fomos irmáns e amigos. Sempre o digo porque nacemos xuntos. Sempre fomos apaixonados da lingua, porque a pesar de ser máis feos que outros, falamos mellor. Somos o primeiro fillo dos nosos pais e, como vimos, despois de habernos visto, fóronlles as ganas de ter máis. Bo, pero iso non é historia. Non, non é iso o que seguiu o DUM. O idioma está paira ver si queres ou non, pero sacuda a lingua, iso si, gústache, o remo. E ti que, que che gusta. Sentar, por favor, e seguide a historia –pídolles, xa que se vía perfectamente que todos os irmáns que se queren son iguais a ambos os dous lados do espello. Conteiche a historia da nosa traxedia sen desviarche nada. No noso pobo celébranse festas moi grandes nunha época triste que chamamos "Gautzarrak". Nestas festas, trátase de enviar postais con pésame aos seus amigos. Nos últimos anos a calor inicial deste costume foise suavizando e converténdose en algo de compromiso. A nosa intención foi resucitar o costume e paira iso creamos una postal especial. –Mentres Dee seguía falando, DUM colleu un pau e debuxou dous rectángulos no chan. Entendín que quería expresar as dúas caras da postal.
• Nun dos lados da postal –continuou o dee- indicouse: "O QUE PON ALÉN É MENTIRA". Silenciouse e quedou pensativo.

Parece que lembrar estas cousas dáballe moito dano. Pero despois de espertar a miña curiosidade, non son capaz de controlarme e cando me dou conta de que as palabras estaban fóra da miña boca, no aire.

E que puña alén? –escoiteino. Dille ti –dum dee-ri.Non, non, dille ti –dee a dum. Por favor! –eu. Ti, por favor! –DUM a DEE. Por favor –empecei a chorar. Mira –DUM–, mira que ben es.
• Eu cocido e ti aceite santo. Baboa!.

Vendo a escasa incidencia dese llorón débil, decidín cambiar de táctica.

Dá igual que o digades os dous á vez, pero por favor e por favor dicirnos que puña alén da postal.

Miráronme, miráronme uns a outros, despois dun silencio, e pouco despois os dous por unanimidade e una palabra:

Alén da postal puña "O QUE PON ALÉN É MENTIRA".

Aquí terminan as notas de Alicia neste capítulo, pero non creo que sexa difícil imaxinar como termina a historia destes dous irmáns. Nós, pola nosa banda, estamos dispostos a publicar eses finais.