Quen é máis absurdo?
2006/11/08 Carton Virto, Eider - Elhuyar Zientzia
Fixo a proposta moi en serio. Segundo el, é posible que entre o Sol e a Terra colóquense pequenos discos, tan lixeiros como as plumas. O disco componse de materiais transparentes que refractarán a luz do sol e serán capaces de desviar o 2% da radiación que emite o Sol á Terra. Segundo os cálculos de Anxo, isto compensaría o quecemento provocado pola duplicación do nivel de CO 2 na atmosfera. Absurdo?
A maioría de nós responderiamos que si. Anxo, con todo, calculouno todo con bastante precisión. Cantos discos son necesarios, como, como se proxectarán e colocarán no lugar, que tecnoloxía utilizarase, canto tempo e canto diñeiro será necesario paira poder facelo. A idea presentouna o pasado mes de abril na Academia das Ciencias de Estados Unidos e en xullo gañou una bolsa de diñeiro do Instituto de Conceptos Avanzados da NASA paira avanzar na investigación. Agora publicou os detalles do proxecto.
Non é a primeira intención de colocar una barreira entre o Sol e a Terra. En 1989 propúxose un escudo de 2.000 quilómetros de diámetro. Paira iso, o primeiro que tiñamos que facer era colonizar a Lúa, xa que alí había que construíla e tirala do agocho.
Outra idea antiga é enriquecer a atmosfera con xofre paira imitar o fenómeno observado coas erupciones volcánicas. De feito, o xofre da estratosfera reflicte os raios do sol, co que a Terra se arrefría. A idea é antiga e nunca se tomou en serio, pero o pasado verán recuperouna o premio Nobel de Paul Crutz. O Premio Nobel de Química de Crucis foi recibido polas súas investigacións sobre o ozono e, segundo el, retomou esta idea pola falta de iniciativas internacionais paira reducir os gases de efecto invernadoiro.
Pero a pesar de recibir o apoio dun recompensado Nobel, estes proxectos de geoingeniería teñen pouco seguidor e credibilidade na actualidade. Desde a Segunda Guerra Mundial até a década dos 70, Estados Unidos e a Unión Soviética investiron moito diñeiro en proxectos de control e manipulación do clima (víano como unha arma de guerra), pero desde entón están totalmente desorientados. Ademais, independentemente de que sexa posible ou non facelo, os proxectos de geoingeniería non son politicamente correctos; a esperanza de solucións tecnolóxicas sofisticadas pode facer que a sociedade se acougue, pero sobre todo as que son escépticas do cambio climático utilízanas a miúdo.
Precisamente con esta reflexión comeza o artigo sobre o tema escrito polo investigador da NASA Gavin Schmidt no blog RealClimate, que hai tempo converteuse nun espazo de referencia sobre cambio climático. Non ve futuro á proposta de Crutzen, e sérvese dunha analogía que desenvolverei maliciosamente un pouco máis paira explicar as causas.
Schmidt compara o clima cun barco en alta mar. Na comparación indícase que o risco de envorco do buque é finito en condicións normais, pero aumenta si uno dos pasaxeiros ponse de pé e o barco comeza a moverse bruscamente. Nesta situación, outro pasaxeiro da embarcación propón una solución ao risco: neutralizar mediante un sistema baseado na dinámica caótica o movemento do pasaxeiro en pé e o producido polas ondas. Pero paira iso necesítase unha chea de sensores e una enorme capacidade de computación, e ademais non pode asegurar a estabilidade total do envase, e mesmo, ao non haberse probado nunca o sistema, é posible que a situación empeore. Schmidt conclúe o artigo cunha pregunta: seguiremos con esta estratexia de loita contra o cambio climático? Ou imos sentar ao pasaxeiro que vai de pé?
Que senta, claro. Sen dúbida. Anxo e Crutzen tamén dixeron o mesmo. E eu tamén. E case todos. O certo é que todos os que están de pé na nave do clima están envolvidos en Nairobi, e falan por enésima vez de sentar, e algún non admite que estea de pé.
Publicado no diario Berria.
