Novos papeis vellos
2013/06/01 Lakar Iraizoz, Oihane - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria
O Arquivo Xeral de Gipuzkoa atópase en Tolosa. XV. Nel inclúense documentos desde o século XX. O propio edificio é depositario destes documentos desde 1904. Con todo, antes de alí, foron na igrexa de Santa María de Tolosa, sobre as sancristías, desde 1530. As condicións non foron as mellores paira conservar os documentos sen deterioralos. Máis aínda, víronse afectados por incendios como o XVIII. A finais do século XX, así como molladas, no citado incendio, os veciños depositaron varios documentos na beira do río Oria paira protexerse das chamas.
Os documentos afectados por estas incidencias necesitan pasar polo laboratorio de restauración. Cúranas no laboratorio para que sigan cumprindo a súa función, é dicir, para que poidan consultalas todas as persoas interesadas.
En 1991 púxose en marcha o laboratorio de restauración coa última renovación do Arquivo Xeral, e á hora de establecer as Prioridades, "optouse por empezar cos documentos máis antigos. Ademais do valor histórico de estar máis lonxe no tempo, hai menos posibilidades de que haxa copias", explica Esther Escalante, arquiveira do Arquivo Xeral de Gipuzkoa. "Estamos a restaurar o fondo das Xuntas e Deputacións de Gipuzkoa, que é o noso principal fondo. Ademais, traballamos con libros da Universidade de Oñati e de Koldo Mitxelena. Así mesmo, se algunha entidade solicítanos documentación paira exposicións, por exemplo, liquidámolas si é necesario. E é que calquera persoa pode consultar os traballos aquí gardados, por estar a realizar una investigación ou por querer retroceder na historia da súa familia".
Ademais da restauración, é moi importante conservar os documentos en condicións ambientais adecuadas, "A temperatura mantense en 18-20ºC e a humidade nun 55-65% e colocamos láminas nas xanelas paira evitar a entrada de luz solar", explica Escalante. De feito, "a auga e o aire provocan oxidación nos compoñentes do papel, e a luz solar tamén deteriora moito o papel", explicou Inés Berasategi, profesora e analizadora da Escola de Papel de Tolosa durante 30 anos. Esta oxidación fai que o papel sexa cada vez máis acedo e nesa acidez prodúcese a hidrólisis ou rotura da celulosa".
En definitiva, a celulosa é o compoñente máis importante do papel. Trátase dunha cadea de moléculas de glicosa interconectadas, e "canto máis unidades sexan as cadeas, máis resistente é o papel --engadiu Berasategi-. Con todo, cos anos, as reaccións de hidrólisis das cadeas celulósicas son máis fáciles e frecuentes, e o papel perde resistencia, xa que a acidez acelera o proceso". O papel perde flexibilidade, se amarela e rompe ao pasar as páxinas. Ao final nin sequera pódense abrir libros antigos.
"XIX. O papel dos documentos até o século XX é de moi boa calidade --seguiu Berasategi-, co liño, o algodón e plantas de bastante celulosa pura até entón. XIX. Con todo, no século XX empezouse a utilizar madeira. A produción de papel aumentou, pero se deteriorou moito a durabilidad do papel e, por tanto, o envellecemento". De feito, na madeira, un cuarto é a lignina, e "provoca procesos como a oxidación ou a amarilidad".
Ademais, no século XIX empezouse a utilizar una cola chamada colofonia. No século XX. A colofonia é una resina de coníferas. "Esta cola adhírese moi ben ás fibras e non flúe con auga -destaca Berasategi-. Pero necesita un pH ácido, que queda no papel".
Devolución de funcionalidade
Os restauradores traballan con documentos con moito respecto. "Toda intervención que realizamos debe ser reversible. É dicir, debe ser posible, se se quere, devolver o documento ao seu estado orixinal", explicou Eli Bereziartua, traballadora do laboratorio de restauración.
Antes de comezar a traballar, realizan unha análise e descrición detallada do documento. "O diagnóstico facémolo folla a folla". Realízase unha análise exhaustiva da tinta utilizada paira describir e anotar o impacto do papel, co fin de coñecer exactamente que poden facer e que non.
A miúdo atopan os orificios provocados polos bibliofagos. Existen ao redor dun centenar de especies de bibliofagos, entre elas insectos denominados peixes de prata, así como ratos. Aliméntanse de hidratos de carbono e a medida que se comen crean galerías nos documentos. Os documentos tamén conteñen fungos e bacterias.
Escalante explica que tamén teñen problemas coas tintas utilizadas paira escribir documentos: "Se usaron preferentemente tintas metaloácidas paira escribir. De feito, ao conter un metal e un ácido, co paso do tempo este transfórmase en ácido sulfúrico, chegando a perforar o papel e a transformar o papel en carbón. Antes de chegar a este punto, ademais, a tinta expándese e o que se escribe non se le".
Especialmente difícil resultou a reparación dun libro de 1704 que recolle, entre outras cousas, a ratificación dos foros guipuscoanos por Felipe V. Bereziartua lembrou que una das súas maiores dificultades foi que as páxinas estaban pegadas entre si nalgunhas partes do libro: "Dalgunha maneira, os autores quixeron separarse do resto de páxinas e fixérono fermoso, dándolles cera de abella e karnauba como apresto. Co paso do tempo as ceras dalgunhas follas fusiónanse coas das follas adxacentes, quedando todas adheridas".
A restauración puido abordarse eliminando esta verniz cos compostos adecuados. Como todos os documentos, o primeiro paso foi a limpeza nas cámaras de higienización e a interrupción da actividade biolóxica que puidese haber. A eliminación de insectos e microorganismos leva a cabo mediante a súa introdución en alcois "sempre que non prexudique as fibras ou a tinta, de aí a importancia das análises previas. Con eles saberemos que disolventes orgánicos utilizamos e si é mellor substituír o alcol por acetona, ou por exemplo o tricloro", explica Bereziartua.
Baños innovadores
A continuación chega a fase acuática. "Limpamos parcialmente con auga a fibra que non foi limpada con disolventes orgánicos. Temos o papel na auga en 10-20 minutos. Ademais de limpar, a auga fortalece as pontes de hidróxeno que actúan como imáns entre as fibras", explicou Bereziartua.
Así mesmo, Bereziartua destacou que "se o pH do documento é inferior a 6,5, dámoslle una reserva alcalina. É dicir, introducímolo nun baño de hidróxido de calcio. Desta maneira, neutralizamos as reaccións acedas que provocan a deterioración do papel e protexémolo ante a acidificación que sufrirá o documento nos próximos anos, xa que o calcio inclúese entre as fibras".
No baño paira aumentar a reserva alcalina, si é necesario engádeselle una fina folla de papel (laminación). "Este fino papel ten só 3 gramos por metro cadrado e dá corpo ao documento".
Finalmente completan os documentos enchendo as partes que lles faltan coas novas fibras de papel. "Tentamos que a fibra que engadamos, de algodón e de liño, teña o mesmo cor que o papel. Se o papel está amarelado polo tempo, tamén tinguimos de amarelo a fibra que introducimos. Non facemos branqueo porque paira iso deberiamos utilizar hipocloritos que danan e debilitan as fibras".
O obxectivo do recheo, segundo Bereziartua, é que "o documento sexa manexable, xa que lle devolvemos a súa aparencia e tamaño orixinal e rompe o proceso de ruptura. É dicir, pairamos a deterioración ou degradación".
Dispoñen dunha máquina paira realizar o recheo. Trátase dunha bomba de aspiración que co documento colocado no fondo da máquina mesturan a pasta de fibra na auga e vértena. Mediante a posta en marcha da bomba, a auga salgue do depósito polas zonas menos resistentes, é dicir, polos orificios do documento. Coa extracción da auga, a fibra que tiña mesturada deposítase nos orificios.
Una vez extraído o papel da reconstructora, entrégase ao documento o apresto de almidón (cola vexetal) de pegar as fibras entre si, quedando unicamente o secado. "Rodeámolos con papeis secantes e colocámolos entre taboleiros de madeira, xa que habemos visto que é a mellor forma de manter a estrutura orixinal das fibras. Despois, recompomos o libro ou documento", di Bereziartua. É dicir, replegan as follas, móntanas e devolven o aspecto orixinal do documento. "Un documento totalmente fráxil e débil volve ser manexable", destaca Escalante.
Facelo manexable e duradeiro si, pero o obxectivo da restauración non é, "en absoluto, reescribir o que estaba escrito nun documento orixinal, aínda que saibamos o que puña na orixe, sería manipulalo", di Bereziartua.
As intervencións que se realizan en relación á tinta son, por unha banda, protexer con fixadores paira evitar que a entrada de papel na auga de lavado, nos casos en que haxa tintas solubles, destrúa a tinta expandida e volva ler o escrito.
Seguindo as melloras do proceso
Todas as intervencións realízanse seguindo as normativas establecidas paira a restauración do papel. Estas normas, con todo, van cambiando e responden os consellos dos investigadores que traballan na mellora dos procesos de restauración no mundo: "Demostraron, por exemplo, que un determinado fixador da tinta fai que co tempo o papel se amarille e ordenouse non usalo", explica Bereziartua.
Singularizado determinou que non introducen ningunha man, seguindo os criterios do arquivo, "se sospeitamos que se danará algún dos compoñentes do documento ou que non conseguiremos recuperar a súa aparencia ou características orixinais. Non podemos impedir información, nin escrita, nin características propias dos documentos. Se non o garantimos, significa que non traballamos ben". En caso de aparecer algún destes casos, adoptan medidas preventivas básicas no arquivo: intercalan papeis de pH neutro no documento (para que a acidez non siga perdendo), coidan as condicións ambientais e recollen a información contida mediante fotografías e dixitalización. "Nada máis, mentres non inventan medidas paira tratalas".
