Parásitos e evolución

1997/06/01 Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Mikrobiologia

Una serie de temas comidos fai centos de millóns de anos fan que membros da familia Apicomplexa poidan desaparecer. Pertencen a esta familia, entre outros, os axentes do paludismo e a toxoplasmosis, así como os misteriosos orgánulos chamados apicoplastos. Estes orgánulos parécense moito aos cloroplastos das plantas. Teñen xenes de expresión de cloroplastos, pero non teñen actividade fotosintética.

Como pode o parásito ter na súa casa un estraño do mundo das plantas? Os apicoplastos con ADN circular rodeado de catro membranas obteríanse mediante algún proceso de “endosinbiosis secundaria” da alga verde. Noutras palabras, “enguliron” alga verde dos parásitos e, a través dun mecanismo evolutivo coñecido, tamén contaba coa inxestión dunha bacteria fotosintética con maquinaria fotosintética.

Os investigadores xa formularan hipóteses sobre a localización deste ADN e a orixe da sorpresa. Analizando una secuencia dun xene seu, a análise filogenético revela que é de orixe vexetal. O misterio do papel deste organismo segue sen resolverse, pero é posible que este fenómeno se aplique en terapéutica. De feito, os apicoplastos poden ser paira os antibióticos e o tratamento dos seus parásitos nocivos.