As redes sociais poden servirse paira detectar precozmente a aparición e difusión de enfermidades

Analizando os tweets de Twitter do inverno 2019-2020, púidose comprobar que o covid-19 estaba estendido en Europa antes de identificar os sistemas sanitarios. Naquela época escribíronse numerosos paxaros que falaban da pneumonía, sobre todo naqueles países nos que posteriormente ían ser puntos quentes da enfermidade. Por tanto, ademais de mostrar que lonxe estaban os gobernos europeos de detectar precozmente o virus, púxose de manifesto que as redes sociais poden ser útiles paira detectar precozmente a aparición e difusión de enfermidades. Os autores do traballo sinalan a necesidade de implantar un sistema integrado de vixilancia dixital e consideran que pode axudar á geolocalización das cadeas de contaminación.

Durante o estudo recompilaron nunha base de datos todos os tweets coa palabra "pneumonía", un dos síntomas máis visibles e angustiosos do covid-19. Pero só os tweets anteriores ao 21 de xaneiro de 2020 serviron paira realizar una monitorización epidemiolóxica, xa que a partir de aí, debido ao eco que adquiriu o covid-19 nos medios de comunicación, non se podían diferenciar os casos reais de pneumonía fronte aos de preocupación polo covid-19. Por tanto, una vez identificada a localización dos txiolaris previos á difusión da información da pandemia nos medios de comunicación, os investigadores elaboraron un mapa epidemilógico de brotes temperáns do covid-19.

Neste caso, a investigación centrouse nos tweets das sete linguas máis faladas da Unión Europea: inglés, alemán, francés, italiano, español, polaco e holandés. Con todo, o seguimento debería facerse en máis idiomas paira lograr un sistema máis integrado de vixilancia dixital. Ademais, as organizacións sanitarias internacionais poderían xestionar o sistema de vixilancia paira una mellor coordinación da resposta xeral sanitaria, política e socioeconómica á comparecencia inicial. Pode ser una ferramenta útil paira decidir cando e a que escala tomar medidas de redución, complementándoas con outros sistemas de vixilancia. Por exemplo, seguimento de augas residuais, enquisas domiciliarias e outros coidados baseados na comunidade.

Agora ben, os investigadores advertiron que antes de utilizar calquera sistema de vixilancia dixital como ferramenta de saúde pública, habería que establecer medidas reguladoras da protección de datos para que non se violen a privacidade e outros dereitos civís.