Topo común, bágoa de lombrigas
1995/10/01 Elosegi Irurtia, Migel M. Iturria: Elhuyar aldizkaria
Quen podía esperar que a nosa sesta de durmir terminase con aquela cousa vagabunda que saíu do subsolo? Nós, polo menos, cando volvemos do monte e tombámonos baixo aquel fresno. Pero cando estabamos medio durmidos, á altura do oído que tiñamos contra a terra, de cando en vez... ”tratamento, tratamento..., tratamento, ”empezamos a escoitar os sons. Ao principio sorprendémonos/sorprendémosnos, pero 15 minutos despois, a pila de terra que se movía a golpe e arriba ensinábanos o que estaba a pasar naquela parte.
Os topos son animais con incribles adaptacións evolutivas paira vivir no subsolo. Estes pequenos mamíferos, a pesar de estar clasificados nunha orde primitiva, presentan un sorprendente grao de especialización paira vivir baixo terra, con excelentes “escavadoras”. No País Vasco podemos atopar dúas especies: o topo cego ( Talpa occidentalis ), que só aparece en occidente, e que pode diferenciarse pola súa cor máis clara en extremos e patas, e o topo común de maior tamaño ( Talpa europaea ), máis abundante nestas zonas.
O topo común é sen dúbida un animal especial. O corpo de 11-16 cm é cilíndrico e extremadamente robusto. O cranio ten una lonxitude de entre 33 e 37 mm e o seu peso oscila entre 60 e 130 g. Na parte dianteira pódese observar una ampla cabeza sen apenas pescozos, e na punta desta pódese observar un extremo móbil en forma de trompa. Ao fondo ten una cola peluda de 2-4 cm.
A vida hipogea esixe órganos de sentido especiais. Deste xeito, o tacto e o olfacto son moi desenvolvidos, sendo imprescindibles paira a caza. Este curioso animal non ten oídos nin ollos; os primeiros estorbarían paira subir e baixar polos túneles, e os segundos, na escuridade absoluta, non son necesarios. Ten oído e certa visión, pero os buracos auditivos están ocultos no tramo do cabelo, cos ollos degenerados e cubertos de pelo.
Das patas deste singular mamífero poderiamos dicir o mesmo. As mans son potentes pas inductores. Moi similares á pa dunha escavadora ou escavadora. Salguen directamente do corpo sen apenas brazos e están orientadas aos lados paira arroxar o chan ás costelas e ao fondo. Son moi anchas e con cortizas longas, as traseiras son moi pequenas e como as anteriores teñen 5 dedos.
O pelo, pola súa banda, é moi curto, compacto e parecido ao veludo, moi doce. Cor negra ou negro fráxil. Esta pel permítelle avanzar e retroceder na galería de sátores embutidos.
O macho e a femia son bastante similares e a súa diferenciación non é fácil fose da época de celo e cría. Son territoriais, e sobre todo se se atopan dous machos, pode haber pelexas e pelexas.
Os domicilios habituais do animal son campos de herba, bosques, hortas, xardíns e similares. Ao parecer, máis que paisaxe ou vexetación, o tipo de terreo é o que condiciona a aparición do topo. Con todo, e como consecuencia da construción dos túneles, non lle gustan as terras rochosas, cheas de lois, esparexidas ou moi compactas.
O topo é un gran cazador e as súas necesidades enerxéticas fanlle golpear e cazar todos os días polos buracos. Paira satisfacer as necesidades metabólicas, o topo debe capturar todos os días tantos insectos, larvas... e sobre todo lombriga como o seu peso. Na caza usa vibracións extremas ou pelos sensibles paira detectar pezas de caza e cabeiros afiados paira matalas a toda velocidade. É posible que os cambios de estación no subsolo non se noten tanto pero como o topo non hiberna, pois se non é así, pode encher de comida una habitación. No seu interior, por suposto, garda as lombrigas e ademais, para que se manteñan vivos e frescos, aliméntase da punta dianteira. Deste xeito, as gusanas de verme quedan vivas e imposibles de escapar cando o topo necesítaas.
O verán e o outono non son os mellores tempos paira atopar lombrigas, xa que foxen de terra e atópanse en profundidade. Por iso, a dispoñibilidade de comida será menor paira o topo e non se crecerá nestas datas. A equiparación prodúcese por tanto entre inverno e maio. Neste período poden ter una ou dúas crecidas e tras 4 semanas de xestación, a femia ponse de parto entre 2 e 7 fillos. As crías son sen pelos e cegas ao nacer e tardan 3 semanas en abrirse os ollos paira deixar os 5 quebrantos e algo máis para que cada neno poida seguir o seu camiño. A madurez sexual chega cun ano e a supervivencia é de 3 a 4 anos.
Aínda que é difícil de ver, detectar a este gran cazador é moi fácil. Nas galerías que fabrica, a maioría das veces saca a terra ao exterior deixando á vista “pilas de topo”. De face a eles, podemos comprobar como é o complexo sistema de galería interior. Una galería sinxela, duns 40-50 m de lonxitude e 150 m de altura. No subsolo e comunicados por túneles tamén poden existir niño, habitación e despensa. O tamaño dos orificios pode axudar a diferenciar galerías de topo, satain, ratas e outras especies animais. Os orificios do topo común son case redondos e duns 4 cm de diámetro. Estes buracos e pilas de terra fan que os campesiños non se namoren demasiado do topo.
En canto á distribución, poderiamos atopala en toda Europa continental, excepto en Escandinavia, Irlanda e Islandia. Tampouco aparece nalgunhas illas e territorios de Europa do Sur, ocupando unicamente o nordés da península ibérica.
En Euskal Herria é común na zona húmida e máis pobre no sur. Nesta última aparece nos lugares máis frescos e húmidos. A altura non ten moita influencia e podemos atoparnos a 2.000 metros do nivel do mar.
Especie: Talpa europaea |
Gai honi buruzko eduki gehiago
Elhuyarrek garatutako teknologia
