Pezas antiolores

1999/03/14 Azkune Mendia, Iñaki - Elhuyar Fundazioa

• Mikrobiologia

As pezas anti-cheiros están a apropiarse do mercado. Os calcetíns, calzóns, culeros ou culotes "antibacterias" son especiais e a súa función é a de dignificar o cheiro que se produce cando as secreciones cutáneas son degradadas por bacterias.

O tecido antibacteriano pertence á familia dos bioactivos, é dicir, está fabricado con fibras clásicas (algodón, poliéster, etc.), pero nelas engadíronse moléculas de interese paira o usuario. Actualmente utilízanse moléculas antibacterias en vestidos, roupa interior, calzado, roupa de cama ou bobinas de la. En moquetas, cortinas e similares engádense moléculas anti-ácaros. Con todo, o camiño está aberto e no futuro poderanse incorporar moléculas paira cicatrizar feridas, non crecer o pelo, adelgazar, hidratarse, relaxarse ou mellorar a circulación sanguínea.

Nas investigacións iniciadas en Xapón hai quince anos con cen funcionais o obxectivo é atopar un procedemento de integración nunha molécula e tecido inocuo e eficaz. En canto aos malos cheiros, o tecido debe entrar en contacto coa pel sen alterar o equilibrio biolóxico.

O mal cheiro corporal é producido por millóns de bacterias que sempre se atopan sobre a epidermis, sobre todo en zonas húmidas. As bacterias toman a graxa de alimentación, os residuos celulares e a suor emitida pola pel, xerando metabolitos que desprenden cheiro. Paira combater este cheiro molesto hai que controlar as bacterias, pero hai que ter coidado. Estas bacterias adaptadas ao estado ecolóxico da epidermis son beneficiosas paira a pel, xa que son un obstáculo contra outros microorganismos patógenos. Se se elimina este obstáculo, o camiño quedará libre paira calquera infección. Por tanto, trátase de ser bacteriostático (e non bactericida), é dicir, as bacterias non deben morrer, pero non deben deixarse reproducirse.

Con todo, a morte das bacterias non é o único perigo. De feito, se as bacterias atópanse na pel cun número demasiado elevado de moléculas, conseguen resistencia aos antisépticos e poden ser moi prexudiciais (si entran ao hospital, por exemplo).

A pesar dos numerosos estudos realizados, non hai moléculas ideais contra os malos cheiros. As moléculas máis utilizadas nos tecidos antibacterianos son o triclosán e a zeolita. A triclosana é moi utilizada nos hospitais como antiséptico, pero tamén se utiliza en pastas dentais, champús, líquidos de hulla, perfumes, etc. É un bacteriostático eficaz, pero en teoría pode producir cepas resistentes. A zeolita é una molécula mineral. Produce osíxeno activo en zonas húmidas que inhibe as bacterias. Menos activo que a triclosana, pero con menor risco de bacterias resistentes.

As moléculas deben ser efectivas, pero durante moito tempo. Requiren una estabilidade química e térmica para que a roupa permaneza limpa unha e outra vez. Paira iso é importante o tipo de molécula, a dose e a forma de introducila sobre ou no interior das fibras do tecido.

Diversos tipos de tecidos antibacterias

Por fusión

As moléculas antibacterias mestúranse cun polímero téxtil fundido a 300ºC. A masa así obtida é filtrada a presión e posteriormente ganduxar. A molécula antibacteriana é a zeolita. Esta molécula mineral de espesor relativamente groso dificilmente vai á superficie do tecido e é menos activa que a triclosana, pero a 40°C pode soportar máis de cen lavados. A zeolita ten iones de prata, cobre e zinc e produce osíxeno activo que inhibe as bacterias mediante micoeletrólisis con auga de suor.

Sedimentario

Sedimentación da capa molecular antibacteriana no tecido. Esta capa afecta directamente ás bacterias da pel. É o método máis eficaz, pero ao lavar a roupa quítase a capa. Adecuado paira pezas dun só uso.

Apresto

Na superficie do tecido aplícase una capa flexible con moléculas antibacterias. Ao estar algo adheridos ao tecido, duran máis que os de sedimentación ao lavar a roupa. Non serven paira máis de 20 lavados.

Ademais destes sistemas destacan os de disolución e microencapsulación. Na primeira, as moléculas antibacterianas atópanse en disolución cos gránulos do polímero téxtil. A molécula utilizada é una triclosana que migra facilmente á pel. Pode soportar até 40 lavados. No sistema de microencapsulación as moléculas antibacterias recóllense en microcápsulas, que se pegan ao tecido por deposición ou apresto. Algunhas microcápsulas rompen coa pel e sácase o contido. Este sistema segue sendo investigado.

Publicado en 7