Cargaderos, os últimos elos da antiga industria
2010/05/01 Galarraga Aiestaran, Ana - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria
"Malla-Arrikoa foi un experimento que saíu mal". Con esta frase resume Juanjo Aramburu, director do Museo de Arte e Historia de Zarautz, a historia do cargadero de Malla-Arri. Tomada como tal, a frase pode parecer demasiado dura, pero se nos fixamos nos datos, constátase que o cargadero de Malla-Arri non tivo tanta importancia como outros. Con todo, tiña as súas peculiaridades e por iso agora estanse restaurando.
Os traballos de restauración espertaron a memoria da cidadanía. O Museo de Arte e Historia de Zarautz organizou un acto no que se recolleron testemuños de interese. Por exemplo, un dixo: "Claro que o que ouvín ao meu pai e entendino, se non era así, que funcionase tombado [cargaderos], sobre todo porque aí a carga custa moito. Deixando ventos e mares e tombado".
A dificultade do emprazamento, con todo, non foi a única causa do indesarrollo de Malla-Arri. Así, algúns lembran que a evolución mineira e industrial tamén influíu na escasa actividade de Malla-Arri, tal e como mostra o seguinte testemuño (orixinario español): "Paira facer aceiro cos virtuosos que había antes, os orixinais debían ser sen fosfatos paira poder traballalos, e estes eran de bo nivel de fosfato. Posteriormente inventáronse outros tipos de fornos e, ademais, o doutros lugares era máis barato. Isto afectou o peche da explotación".
Das minas á costa
A construción do cargadero comezou en 1907 por unha sociedade bilbaína, Mariano Curral e Fillos, paira a Compañía Mineira de Álava e Gipuzkoa, propietaria do coto mineiro situado na ladeira do monte Ernio (Asteasu). A distancia entre a mina e o cargadero era de 11 km e paira unir ambos os puntos utilizouse un tranvía aéreo.
O tranvía foi construído co sistema Bleichert-Otto de tres cables. Tiña dous subsecciones. A anterior, de 10,7 km de lonxitude, contaba con tres estacións, cunha capacidade de transporte de 20 toneladas por hora. O segundo subtramo, de 300 m de percorrido de forte pendente, podía transportar 150 t/h. Desde o almacén do cargadero até os sotos dos barcos transportábase o mineral mediante unha cinta.
O sistema estivo en funcionamento desde 1908 até 1925, período no que non houbo grandes actividades. Finalmente foi suspendido. Con todo, segundo os investigadores Beatriz Ferreiras e Josune Zaldua, que realizaron un estudo histórico da mina de Malla-Arri e Asteasu, "o legado desta actividade é de gran valor. De feito, as pistas do cargadero son únicas en Gipuzkoa e están á altura doutras similares existentes en Bizkaia".
De feito, en Bizkaia tiveron moita máis importancia os cargaderos, onde se atopaban as minas máis importantes. Segundo explica Haizea Uribelarrea, do Museo da Minería de Bizkaia, a actividade mineira ha existido sempre en Bizkaia, pero foi II. Ao final da carlistada (1876), ao perder os foros, cobrou forza. De feito, até entón só os biscaíños sacaban mineral das minas, segundo os foros, pero a partir de entón introduciuse o capital exterior, sobre todo o británico, e xurdiron asociacións mineiras entre británicos e biscaíños.
Os ricos de Bizkaia...
En Inglaterra inventouse en 1856 o forno Bessemer paira converter o ferro en aceiro. Este forno era moito máis eficiente que o resto, e o que facían os outros convertidores en oito horas facíao en vinte minutos. Isto supuxo una revolución na siderurgia que permitía producir máis e menos aceiro que ninguén. Pero paira iso o mineral non debería conter fosfatos, e o mineral de Bizkaia cumpre este requisito. Ademais, a proximidade das minas á costa e aos ríos facilita o transporte.
Segundo Uribelarrea, "todo iso propiciou o desenvolvemento da minería e, con iso, producíronse grandes cambios sociais e políticos. En primeiro lugar, construíronse infraestruturas e medios de transporte, de aí o tren que pasa por Trapagaran. Desde o punto de vista social, viñeron traballar unha chea de inmigrantes, xurdiron as cidades e creouse un novo nivel social, a burguesía".
A transformación da ría de Bilbao é tamén un expoñente desta época. Paira introducir o mineral extraído das minas a bordo, entre a desembocadura do Cadagua e a praia situada en Sestao, construíronse numerosas cargaderos, que entre 1880 e 1903 dragaron a ría e modificaron o percorrido paira facilitar o seu transporte.
Antes de realizar os cargaderos, as pedras mineiras transportábanse en cestas de 40-50 quilos até o litoral. Normalmente as mulleres realizaban este traballo e en 12 horas cargábanse unhas 200 toneladas.
Cando a industria adquiriu forza, tiveron que mellorar o sistema para que o proceso fose máis eficiente e económico. Os cargaderos iniciais eran taboleiros de madeira creosotada, colocados en pendente e en dúas direccións: por unha banda chegaban as vagonetas cargadas de minerais e, tras o envorco manual, volvían baleiras. O mineral caía dunha tolva a unha canle e deslizábase por el até o soto do barco. En cada cargadero da ría de Bilbao podían cargar 1.600 toneladas nun día.
A medida que o tamaño dos barcos aumentaba, tiveron que introducir melloras no sistema, xa que os barcos non podían achegarse á costa porque a profundidade era insuficiente. Así, construíronse as pontes cantilever. Estas pontes eran estruturas metálicas con dous soportes, un central sobre unha columna e outro sobre o fondeadero. A outra aresta saía sobre o mar de 25 a 35 metros e por ela entraba a pedra mineira no barco. Aínda que nun principio levaba a pedra mineral en vagonetas, posteriormente utilizáronse cintas transportadoras.
Como no litoral, na ría
Uno dos exemplos desta evolución é o de Pobeña. Alí construíuse un dos primeiros cargaderos con á cara ao mar, O Castelo, en 1907. Anteriormente atopábase outro realizado en 1882, máis básico, que levaba o mineral en vagonetas desde os almacéns até o soto do barco. En concreto, cargábanse os minerais das minas de Kobaron e Karraskale, situadas a 3 quilómetros da costa, desde onde se transportaba o mineral en tren.
Coa ampliación da actividade decidiuse construír una nova estrutura. Unida ás bocas do almacén, apoiadas en dúas torres, colocáronse dous niveis de carga de 57 metros de lonxitude que se utilizaban simultaneamente. O mineral vertíase directamente a bordo mediante cintas transportadoras. Entre ambos podían cargar 1.700 toneladas de mineral por hora. Así, durante catro horas cargábase un barco de 4.000 toneladas.
A evolución do resto de cargaderos de Bizkaia foi similar. Con todo, non todos estaban na costa; na ría tamén había moitos cargaderos. Tratábase dun lugar idóneo paira a carga, xa que todo estaba presente: minas, industria e medios de transporte, é dicir, o tren e a auga. Das que quedan na actualidade, Uribelarre do Museo Mineiro de Bizkaia destaca a de Orkonera: "Tamén coñecido como a ponte dos ingleses, estivo en funcionamento até 1986".
Aínda que agora só quedan restos dun, en 1877 construíronse cinco. Neles cargábase o mineral procedente de Somorrostro en tren. Tiñan una estrutura de madeira sólida e dúas alturas paira adaptarse ás mareas. Co tempo foron renovándose e mellorando, por exemplo, a finais da década de 1920 construíuse una estrutura metálica. Na ponte dos ingleses aínda se pode ver esta estrutura e outros elementos como as poleas. Pola contra, desapareceu a plataforma móbil que ao finalizar as operacións de carga retirábase paira facilitar a manobra do buque.
Última testemuña
Na actualidade existe un único cargadero que mantén toda a estrutura, non en Bizkaia, senón en Cantabria. Cargadero de Dícico, coa denominación de Ben Cultural. Como o resto, co tempo foi transformándose e renovándose. Este cargadero, pertencente á compañía Iron Ore, foi construído paira a carga do mineral da mina do Dícico. A inicial, básica, foi construída en 1882 e substituída en 1896 por unha ponte cantilever.
Funcionou até a Guerra Civil. En agosto de 1937 os republicanos destruírona con dinamita, pero en xuño de 1938 conseguiron renovala. Los Altos Fornos de Biscaia e as compañías Baskonia foron as encargadas da reconstrución, xa que eran socias da mina, e aínda que en parte mantiveron a estrutura da anterior, realizaron algunhas reformas. Con todo, aos poucos a actividade foi diminuíndo e na década de 1970 suspendeuse. Era o final dunha época.
Gai honi buruzko eduki gehiago
Elhuyarrek garatutako teknologia
